- عضویت
- 16/7/20
- ارسال ها
- 2,693
- امتیاز واکنش
- 9,215
- امتیاز
- 233
- محل سکونت
- گلنمکستان
- زمان حضور
- 63 روز 21 ساعت 58 دقیقه
برای بررسی دقیق تاریخی, فرهنگی, اجتماعی و سـ*ـیاسی عربستان پیش از اسلام لازم است زندگی بدویان و باده نشینان را در چند مورد مطالعه نمود:
1ـ منابع: به اشعار عرب قبل از اسلام و تفسیری که از آن ها باقی مانده و ضرب المثل های آنان استناد می شود.
2ـ تاریخ: زندگی یکجانشینان و صحراگردان که اغلب به غارت و بعضا به تجارت می پرداختند مطرح می شود.
3ـ روابط سـ*ـیاسی: به ساختار قبایل عرب پیش از اسلام که کمتر به آن توجه شده, می پردازد.
4ـ دورنمای اخلاقی: به جهت ویژگی خاص صحرا, برخی خصوصیات از جمله وفاداری, جوانمردی و... مورد ستایش اعراب قرار داشت.
5ـ مذهب: آیین هایی در میان عرب وجود داشت که هر یک در معبد ویژه ای انجام می شد, اگر چه این آیین ها در زندگی بدویان اهمیت مذهبی اندکی داشتند.
منابع:
آگاهی ما از عرب باده نشین در عربستان پیش از اسلام عمده از دو منبع ناشی می شود: 1ـ مقدار معینی از اشعار پیش از اسلام باقی مانده است.
2ـ تفسیرهایی از این اشعار و ضرب المثل های عربی قدیم, توسط پژوهشگران مسلمان از قرن دوم اسلامی به بعد گردآوری شده که مشتمل بر مواردی از سنن متداول[ عرب] درباب رویدادهای ادوار پیش از اسلام است. این موارد نیز توسط پژوهشگران دیگر در آثار ویژه ای جمعآوری شده است. اشعار پیش از اسلام, از نظر سند از سوی پژوهشگران معاصر, بویژه دی. اس. مارگلیوث و طه حسین رد شده است. اما تئوریهای اینان از سوی اکثریت پژوهشگرانی که وفادارانه به انتشار کل اشعار پیش از اسلام اقدام کرده اند ـ در عین پذیرش برخی از مجعولات ـ مورد قبول واقع نشده است; (مقایسه کنید با:ای. جی. آربری: قصاید هفت گانه, لندن, 1957, ص 228ـ254). به همین شکل, گزارش های تاریخی که زمانی از سوی پژوهشگران غربی بی ارزش تلقی می شد, امروزه از مبانی واقعی برخوردارند و شرایط زندگی جاهلیت را منعکس می سازند; هرچند که برای یک تاریخ مناسب, کافی نمی باشند. در موارد معین, این موارد سنتی با گزارش های قرآنی یا استنتاج از این ها تإیید می شود و هر دوی این ها با کتیبه ها و سنگ نوشته های زیادی که توسط باستان شناسان در عربستان یافت شده است تکمیل و تإیید می گردد.
تاریخ:
صحراگردان از سپیده دم تاریخ, از صحاری عربستان, بر اراضی واقع در محدوده تمدن های یکجانشین فشار وارد می کردند. در برخی از دوره ها, فشارها شدیدتر و نفوذ به اراضی مسکونی عمیق تر می شده است و گفته شده که صحراگردان, همانند موج در می رسیده اند. عبرانی ها, آرامی ها, اعراب و نبطی ها از زمان های پیش از میلاد به سوریه و عراق وارد شده اند, و درحالی که شش قرن پیش از هجرت, فشارهای بیشتری از ناحیه اعراب و پالمیریها وجود داشته است.
صحرانوردان که در آغاز برای تاخت و تاز میآمدند, به تدریج در آن جا مستقر می شدند (مانند تنوخ در عراق, در حدود سال 225م). روابطی نزدیک میان بدویان ساکن و آن هایی که هنوز در صحرا بودند, امر تجارت را تسهیل می کرد. تنها صحراگردان می توانستند کاروان های تجاری را برای عبور از صحرا هدایت کنند و فقط صحراگردان تنومند می توانستند عبور بی خطر چنین کاروان هایی را تضمین کنند. لذا در تاریخ امپراتوری بیزانس و ساسانی, صحراگردان در دو نقش یورشگر و تاجر ظاهر می شدند.
دو امپراتوری به طرق گوناگون می کوشیدند تا یورش های خصمانه و غارتگرانه صحرانوردان را از خود دفع کنند. موثرترین راه این بود که فرمانروایان نیمه بدوی را در مرزهای امپراتوری به خدمت گیرند تا گروه های یورشگری را که از قلب صحاری میآمدند از محدوده خود برانند. این نقش در عراق, توسط ملوک لخمی حیره از حدود سال 300م تا پایان عمر این سلسله, در سال 602م, ایفا می شد. در مرز بیزانس نیز, همین نقش را غسانیان ایفا می کردند, اما اینان بعدها دارای اهمیت شدند (در سال 529م بود که یوستینین به شاهان غسانی عناوین شخصی اعطا کرد) و ظاهرا تنها یک اردوگاه برای پایتخت داشتند و در مقایسه با حیره فاقد شهر بودند. این سیستم دفاعی, اندکی قبل از حملات مسلمین تغییر یافت. یک ایرانی مقیم حیره, رهبر اعراب را, که ریاست بر لخمی ها را به عهده داشت, کنترل می کرد, درحالی که بیزانس به غسانی ها کمک می کرد تا هجوم ایران را قطع کنند و اوضاع را به حال اول برگردانند.
با این که روشن است که صحرانوردان عربستان به طور گسترده ای درگیر تجارت بوده اند, اما جزئیات آن هنوز به طور دقیق بررسی نشده است. صحرانوردان نه تنها با امپراتوریهای ایران و بیزانس, بلکه با پادشاهی حمیری در عربستان جنوبی (تا زمان سرنگونی آن ها توسط جشیان در سال 525م) نیز در ارتباط بوده اند. درخشش تمدن عربستان جنوبی در گرو تجارت بود و با زوال تجارتش (شاید به جهت از دست دادن کنترل بر دریای سرخ), آن تمدن نیز رو به انحطاط گذاشت. در سنن متداول عرب, شکسته شدن سد مإرب عامل فروپاشی تمدن عربستان جنوبی دانسته شده است, اما از کشفیات باستان شناسی که بیان کننده تخریب سیستم آبیاری است پیدا است که این موارد, علائم و نشانه های زوال عربستان جنوبی هستند, نه علت آن. در سنن متداول عرب, حرکت بسیاری از قبایل صحراگرد به سمت شمال (با ترک زندگی یکجانشینی) بیشتر در پیوند با شکسته شدن سد مإرب معرفی شده است.
انجمن رمان نویسی
رمان۹۸
1ـ منابع: به اشعار عرب قبل از اسلام و تفسیری که از آن ها باقی مانده و ضرب المثل های آنان استناد می شود.
2ـ تاریخ: زندگی یکجانشینان و صحراگردان که اغلب به غارت و بعضا به تجارت می پرداختند مطرح می شود.
3ـ روابط سـ*ـیاسی: به ساختار قبایل عرب پیش از اسلام که کمتر به آن توجه شده, می پردازد.
4ـ دورنمای اخلاقی: به جهت ویژگی خاص صحرا, برخی خصوصیات از جمله وفاداری, جوانمردی و... مورد ستایش اعراب قرار داشت.
5ـ مذهب: آیین هایی در میان عرب وجود داشت که هر یک در معبد ویژه ای انجام می شد, اگر چه این آیین ها در زندگی بدویان اهمیت مذهبی اندکی داشتند.
منابع:
آگاهی ما از عرب باده نشین در عربستان پیش از اسلام عمده از دو منبع ناشی می شود: 1ـ مقدار معینی از اشعار پیش از اسلام باقی مانده است.
2ـ تفسیرهایی از این اشعار و ضرب المثل های عربی قدیم, توسط پژوهشگران مسلمان از قرن دوم اسلامی به بعد گردآوری شده که مشتمل بر مواردی از سنن متداول[ عرب] درباب رویدادهای ادوار پیش از اسلام است. این موارد نیز توسط پژوهشگران دیگر در آثار ویژه ای جمعآوری شده است. اشعار پیش از اسلام, از نظر سند از سوی پژوهشگران معاصر, بویژه دی. اس. مارگلیوث و طه حسین رد شده است. اما تئوریهای اینان از سوی اکثریت پژوهشگرانی که وفادارانه به انتشار کل اشعار پیش از اسلام اقدام کرده اند ـ در عین پذیرش برخی از مجعولات ـ مورد قبول واقع نشده است; (مقایسه کنید با:ای. جی. آربری: قصاید هفت گانه, لندن, 1957, ص 228ـ254). به همین شکل, گزارش های تاریخی که زمانی از سوی پژوهشگران غربی بی ارزش تلقی می شد, امروزه از مبانی واقعی برخوردارند و شرایط زندگی جاهلیت را منعکس می سازند; هرچند که برای یک تاریخ مناسب, کافی نمی باشند. در موارد معین, این موارد سنتی با گزارش های قرآنی یا استنتاج از این ها تإیید می شود و هر دوی این ها با کتیبه ها و سنگ نوشته های زیادی که توسط باستان شناسان در عربستان یافت شده است تکمیل و تإیید می گردد.
تاریخ:
صحراگردان از سپیده دم تاریخ, از صحاری عربستان, بر اراضی واقع در محدوده تمدن های یکجانشین فشار وارد می کردند. در برخی از دوره ها, فشارها شدیدتر و نفوذ به اراضی مسکونی عمیق تر می شده است و گفته شده که صحراگردان, همانند موج در می رسیده اند. عبرانی ها, آرامی ها, اعراب و نبطی ها از زمان های پیش از میلاد به سوریه و عراق وارد شده اند, و درحالی که شش قرن پیش از هجرت, فشارهای بیشتری از ناحیه اعراب و پالمیریها وجود داشته است.
صحرانوردان که در آغاز برای تاخت و تاز میآمدند, به تدریج در آن جا مستقر می شدند (مانند تنوخ در عراق, در حدود سال 225م). روابطی نزدیک میان بدویان ساکن و آن هایی که هنوز در صحرا بودند, امر تجارت را تسهیل می کرد. تنها صحراگردان می توانستند کاروان های تجاری را برای عبور از صحرا هدایت کنند و فقط صحراگردان تنومند می توانستند عبور بی خطر چنین کاروان هایی را تضمین کنند. لذا در تاریخ امپراتوری بیزانس و ساسانی, صحراگردان در دو نقش یورشگر و تاجر ظاهر می شدند.
دو امپراتوری به طرق گوناگون می کوشیدند تا یورش های خصمانه و غارتگرانه صحرانوردان را از خود دفع کنند. موثرترین راه این بود که فرمانروایان نیمه بدوی را در مرزهای امپراتوری به خدمت گیرند تا گروه های یورشگری را که از قلب صحاری میآمدند از محدوده خود برانند. این نقش در عراق, توسط ملوک لخمی حیره از حدود سال 300م تا پایان عمر این سلسله, در سال 602م, ایفا می شد. در مرز بیزانس نیز, همین نقش را غسانیان ایفا می کردند, اما اینان بعدها دارای اهمیت شدند (در سال 529م بود که یوستینین به شاهان غسانی عناوین شخصی اعطا کرد) و ظاهرا تنها یک اردوگاه برای پایتخت داشتند و در مقایسه با حیره فاقد شهر بودند. این سیستم دفاعی, اندکی قبل از حملات مسلمین تغییر یافت. یک ایرانی مقیم حیره, رهبر اعراب را, که ریاست بر لخمی ها را به عهده داشت, کنترل می کرد, درحالی که بیزانس به غسانی ها کمک می کرد تا هجوم ایران را قطع کنند و اوضاع را به حال اول برگردانند.
با این که روشن است که صحرانوردان عربستان به طور گسترده ای درگیر تجارت بوده اند, اما جزئیات آن هنوز به طور دقیق بررسی نشده است. صحرانوردان نه تنها با امپراتوریهای ایران و بیزانس, بلکه با پادشاهی حمیری در عربستان جنوبی (تا زمان سرنگونی آن ها توسط جشیان در سال 525م) نیز در ارتباط بوده اند. درخشش تمدن عربستان جنوبی در گرو تجارت بود و با زوال تجارتش (شاید به جهت از دست دادن کنترل بر دریای سرخ), آن تمدن نیز رو به انحطاط گذاشت. در سنن متداول عرب, شکسته شدن سد مإرب عامل فروپاشی تمدن عربستان جنوبی دانسته شده است, اما از کشفیات باستان شناسی که بیان کننده تخریب سیستم آبیاری است پیدا است که این موارد, علائم و نشانه های زوال عربستان جنوبی هستند, نه علت آن. در سنن متداول عرب, حرکت بسیاری از قبایل صحراگرد به سمت شمال (با ترک زندگی یکجانشینی) بیشتر در پیوند با شکسته شدن سد مإرب معرفی شده است.
انجمن رمان نویسی
رمان۹۸
تاریخ عربستان پیش از اسلام
رمان ۹۸ | دانلود رمان
نودهشتیا,بزرگترین مرجع تایپ رمان, دانلود رمان جدید,دانلود رمان عاشقانه, رمان خارجی, رمان ایرانی, دانلود رمان بدون سانسور,دانلود رمان اربابی,
roman98.com
