اشعار علی حسنی بــوساری

* رهــــــا * · 4/8/20

علی حسنی بـ*ـو*ساری شاعر و پزشک گیلانی است که دوران دانشجویی‌اش را در دانشگاهی در تهران گذراند.

اسم وی را نباید با شاعر آیینی و مذهبی علی حسنی اشتباه گرفت و شاید همان پسوند بـ*ـو*ساری بهترین تفاوت بین این دو شاعر عزیز باشید.

سبک این شاعر بیشتر غزل و عاشقانه است‌.

وی متاهل است و از کادر درمان کرونا نیز بوده است.

منبع اشعار: انجمن رمان ۹۸
از خودِ شاعر گرفته شده است.
گرداورنده: * رهــــــا *

* رهــــــا * · 4/8/20

پابند قفس بودنت از بی پر و بالی‌ست
برخیز که هر ثانیه‌ی عمر مجالی‌ست

ای ماهی قرمز که در اندیشه‌ی آبی
در تنگِ بلوریِ دلم جای تو خالی‌ست

بر سفره‌ی دل‌های شما سرخی سیب است
هر چند که بر شاخه‌ی ما میوه‌ی کالی‌ست

تحویل بگیرید که این نو شدن سال
خوش حال‌ترین حال جهان در همه حالی‌ست

می‌نالم از این قائله چون دایره زندگی
دل سوختگی عاقبتش روی ذغالی‌ست

تقویم پر از فصل بهار است ولی حیف
چشمان همه منتظر اول سالی‌ست...

* رهــــــا * · 4/8/20

هر چه قدری که هوای صبحِ تهران خوب نیست
پرسه با حال و هوایت در خیابان خوب نیست

شانه می‌خواهد مگر آشفتی؟ آزاد کن
بیخودی گفتند: گیسوی پریشان خوب نیست

عاشقِ رشت است، هر کس موی چتریِ تو را
دیده و قبلاً گمان می‌کرده باران خوب نیست

من طبیبی خسته از طاعونِ تنهایی، بیا...
نوش‌دارو! بی تو احوالِ طبیبان خوب نیست

اهلِ اسفندم، تمامِ شاخه‌هایم سوخته
تا تو تحویلم نگیری نوبهاران خوب نیست

رد شدی از من به پشتِ سر نگاه انداختی؟
بی تفاوت رد شدی از خطِ پایان، خوب نیست

روزهایم بی تو مه‌آلود و گنگ و مبهم است
هرچه قدری که هوای صبحِ تهران خوب نیست

پ.ن: علی حسنی پزشک است و طبیب ایهام دارد!

* رهــــــا * · 4/8/20

انجمن رمان

مهاجرم همیشه، چون که لانه‌ای نداشتم
پرنده‌ام و چشم‌ِ بد به لانه‌ای نداشتم

شبیه آن شکار که شد عاشق شکارچی
به غیر‌ِ دامِ تو من آشیانه‌ای نداشتم

نگاه هم نمی‌کنی به من که پر شکسته‌ام
در آسمانِ چشمِ تو کرانه‌ای نداشتم

تو انتظار شانه‌ داری از منی که در خودم
گریستم تمامِ عمر و شانه‌ای نداشتم

تبر زده‌ای به ریشه‌ام چنان که بعدِ سال‌ها
گذشت صد بهار و من جوانه‌ای نداشتم

چه خوب عاشقت شدم. وگرنه من بدونِ تو...
برای گفتنِ غزل، بهانه‌ای نداشتم.

* رهــــــا * · 4/8/20

انجمن رمان نویسی

راهِ حلِ عشق هرگز جز شکیبایی نبود
مقصدِ رودی که طغیان کرد، دریایی نبود

بی خودی خود را درونِ چاه می‌انداختم
توی قصرِ آرزوهایم زلیخایی نبود

حرف‌های تلخت این را خوب یادم داده است
چشم‌های قهوه‌ای معیارِ زیبایی نبود

بعد از این که رو گرفتی تازه فهمیدم چرا
ماه پشتِ ابر چندان هم تماشایی نبود

مرگ، درد و نیستی، نفرت، پریشانی، سکوت
هیچ چیزی بدتر از احساس تنهایی نبود

این که مردم شعرهایم را بخوانند عیب نیست
شاعرِ چشمت شدن مصداقِ رسوایی نبود

ما گذشتیم از سرِ موی پریشانت ولی
این همه نامهربانی حقِ چون مایی نبود

* رهــــــا * · 4/8/20

رمان

نا اميدی ریشه کرده در شما، تردید نیست
من گذشتم از جهانی که در آن، امید نیست

خوشه خوشه خشک شد رویای شالیکارها
روی شالیزار وقتی پرتو خورشید نیست

مثل این که هر کسی عاشق شده مجنون نبود
هر دختری که شکسته شاخه‌هایش بید نیست

فالگیرِ پیر وقتی مرگ را حس کرد گفت:
سرنوشت آنی که در فالِ خودش می‌دید نیست

بغض یعنی لحظه‌های قبلِ بارانِ شمال
اشک این دردانه‌ای کز چشمِ ما بارید نیست

انتظارِ بی خودی از دیگران داریم؛ حیف...
در صدف‌های شکسته دُر و مروارید نیست

* رهــــــا * · 4/8/20

رمان نویسی

شبيه حالِ درختانِ زردِ پاییزی
دلت گرفته که با خنده‌ هم غم‌انگیزی

رهاکنش که بتازد به صورتم مویت
شبیه یورشِ سربازهای چنگیزی

چه چیز بهتر از این تا که دست‌هایم را
شبیه شالِ بلندی به گردن آویزی

پرنده‌وار مرا با دمِ مسیحاییت
بخوان که پر بکشم از نقوشِ رو میزی

شنیدنِ غزل از تو چه قدر شیرین است
چگونه این همه حس را به شعر می‌ریزی

سوال‌های زیادی درون ذهنم هست
و خنده‌های تو تنها جواب هر چیزی

دلت گرفت اگر تا به عشق سر بزنی
قرارمان بشود عصر‌های پاییزی

* رهــــــا * · 4/8/20

انجمن رمان

من زنده‌ام به شوقِ تماشای بیشتر
دل بسته‌ام به آبیِ دریای بیشتر

ای آن که چشم‌های تو حرفی‌ست نا تمام
لـ*ـب‌های تو دردی به هـ*ـوس‌های بیشتر

گیسوی تو شروع پریشانی من است
آشفته کن مرا به بلندای بیشتر

ساعت به وقتِ بودنمان کند می‌شود
تقویم‌ِ ما پر است زِ یلدای بیشتر

تو ساده‌ای شبیه غزل‌های منزوی
معنای عشق و شوری و غوقای بیشتر

ای آن که شاعرانه‌ترین شعر عالمی
می‌گویمت درون غزل‌های بیشتر

* رهــــــا * · 4/8/20

انجمن رمان نویسی

پرنده‌ای زخمی از روالِ زندگی‌ام
شکسته سنگِ شما هر دو بالِ زندگی‌ام

در آسمانِ خدا تنگ می‌شود نفسم
گرفته حال و هوایت مجالِ زندگی‌ام

دوباره می‌پرم از آرزوی خود وقتی
پرنده‌ای افتاده به فالِ زندگی‌ام

اشاره‌ای کن. حتی همین قدر کافی‌ست
که اتفاق بیفتد محالِ زندگی‌ام...

تو حسِ مطلقِ آرامشی، به تنهایی
خطا کشیدی بر قیل و قالِ زندگی‌ام

دلم به بودن مثلِ تو سبز می‌ماند
که آشیانه زدی بر نهالِ زندگی‌ام

تو در کنارِ منی، صد هزار مرتبه شکر
خوشا به حالِ من و خوش به حالِ زندگی‌ام

* رهــــــا * · 4/8/20

انجمن رمان

زندگی با طعمِ چای پرتغالی بهتر است
استکان زهر از لیوان خالی بهتر است

از حقیقت‌های تلخِ روزگارم خسته‌ام
شعر گفتن توی دنیای خیالی بهتر است

حالِ من هم چون پریشانیِ موی دلبری
شانه می‌خواهم ولی آشفته حالی بهتر است

بر مصیبت‌های عالم چاره‌ای جز اشک نیست
سیل از چشمانِ ما از خشک‌سالی بهتر است

مرگ پشت مرگ می‌آید در این ماتم‌کده
مردنم از زندگی در این توالی بهتر است

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

مدير بازنشسته

مدير بازنشسته

مدير بازنشسته

مدير بازنشسته

مدير بازنشسته

مدير بازنشسته

مدير بازنشسته

مدير بازنشسته

مدير بازنشسته

مدير بازنشسته

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین