خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

رمان ۹۸ با هدف ترویج فرهنگ کتاب خوانی و تقویت قلم عزیزان ایجاد شده است.
هدف ما همواره ایجاد محیطی گرم و صمیمی و دوستانه بوده
برای مطالعه کامل رمان‌ها و استفاده از امکانات انجمن
به ما بپیوندید و یا وارد انجمن شوید.

* رهــــــا *

مدير بازنشسته
کاربر رمان ۹۸
  
عضویت
31/10/18
ارسال ها
996
امتیاز واکنش
9,605
امتیاز
233
محل سکونت
مرز جنون
زمان حضور
10 روز 22 ساعت 18 دقیقه
نویسنده این موضوع
نام داستان: #گرگ
نویسنده: #هوشنگ_گلشیری
برگرفته از مجموعه داستان: #نمازخانه_کوچک_من
سال: 1351
ویراستار: * رهــــــا *
ویرایش شده در انجمن رمان ۹۸

خلاصه:
زن جوانی همسر پزشک روستا در یک منطقه‌ی کوهستانی و برف‌گیر است که در قسمتی از ساختمان کوچک بهداری، اندکی دور از سایر خانه‌های آن‌جا زندگی می‌کند.
او بیشتر اوقاتش را به اجبار تنها می‌گذراند و هر بار با صدای زوزه گرگی پشت پنجره می‌ایستد و به تاریکی و خلوت بیرون، و یا به چشم‌های گرگ داستان، خیره می‌شود.

*این داستان نمادین و حاوی محتوای روان‌کاوانه و روان‌شناسانه است.

#کتاب_خوب
#کتاب_خوب_بخوانیم


داستان کوتاه گرگ | هوشنگ گلشیری

 
آخرین ویرایش:
  • تشکر
Reactions: حنانه سادات میرباقری، Vahide.s.shefakhah، *KhatKhati* و 2 نفر دیگر

* رهــــــا *

مدير بازنشسته
کاربر رمان ۹۸
  
عضویت
31/10/18
ارسال ها
996
امتیاز واکنش
9,605
امتیاز
233
محل سکونت
مرز جنون
زمان حضور
10 روز 22 ساعت 18 دقیقه
نویسنده این موضوع
ظهر پنج شنبه خبر شدم که دکتر برگشته است و حالا هم مریض است.
چیزیش نبود. دربان بهداری هم گفته بود که از دیشب تا حالا یک کله خوابیده است، هر وقت هم که بیدار می‌شود فقط هق هق گریه می‌کند.
معمولاً بعد از ظهرهای پنجشنبه یا چهارشنبه راه می‌افتاد و می‌رفت شهر، با زنش. این دفعه هم با زنش رفته بود. اما، راننده‌ی باری که دکتر را آورده بود، گفته:
-فقط دکتر توی ماشین بود.
گویا از سرما بی حس بوده. دکتر را دم قهوه خانه گذاشته و رفته بود. ماشین دکتر را وسط‌های تنگ پیدا کرده بودند. اول فکر کرده بودند باید به ماشینی، چیزی ببندند و بیاورندش ده. برای همین با جیپ بهداری رفته بودند. اما تا راننده نشسته پشتش و چند تا هم هلش داده‌اند راه افتاده. راننده گفته:
-از سرمای دیشب است، وگرنه ماشین که چیزیش نیست.
حتی برف پاک کن‌هاش هم عیبی نداشته! تا وقتی هم که دکتر نگفته بود:
-اختر، پس اختر کو؟
هیچ کس به صرافت زن نیفتاده بود.
زن دکتر قد کوتاه بود و لاغر، آن قدر لاغر و رنگ پریده که انگار همین حالا می‌افتد. دو تا اتاق داشتند توی همان بهداری. بهداری آن طرف قبرستان است. یعنی درست یک میدان دور از آبادی. زن نوزده سالش بیشتر نبود. گاه گداری دم در بهداری پیدایش می‌شد و یا پشت شیشه‌ها. فقط وقتی هوا آفتابی بود از کنار قبرستان می‌آمد ده گشتی می‌زد. بیشتر کتابی دستش بود و گاهی یک پاکت آب‌نبات یا شکلات هم توی جیب بلوز سفید یا کیف دستی‌اش. بچه‌ها را خیلی دوست داشت؛ برای همین هم بیشتر می‌آمد سراغ مدرسه.
یک روز که به‌ او پیشنهاد کردم اگر بخواهد می‌توانیم درسی به عهده‌اش بگذاریم. گفت:《حوصله‌ی سر و کله زدن با بچه ها را ندارد.》
راستش دکتر پیشنهاد کرده بود، برای این که سر زنش گرم بشود. گاهی هم می‌‌رفت لـ*ـب قنات، پهلوی زن‌ها.
برف اول که افتاد دیگر پیدایش نشد. زن‌ها دیده بودندش که کنار بخاری می‌نشسته و چیزی می‌خوانده و یا برای خودش چای می‌ریخته. وقتی هم دکتر می‌رفت برای سرکشی به دهات دیگر، زن راننده یا دربان پیش خانم می‌ماند. انگار اول صدیقه، زن راننده، فهمیده بود. به ز‌نها گفته بود:
-اول فکر کردم دل‌شوره‌ی شوهرش را دارد که هی می رود کنار پنجره و پرده را عقب می‌زند.
کنار پنجره می‌ایستاد و به صحرای سفید و روشن نگاه می کرد. صدیقه گفته بود:
-صدای زوزه‌ی گرگ که بلند می‌شود می‌رود کنار پنجره.
خب، زمستان، اگر برف بیفتد گرگ‌ها می‌آیند طرف آبادی. هر سال همین طور است. گاهی هم سگی، گوسفندی یا حتی بچه‌ای گم می‌شود که بعد باید ده واری رفت تا بلکه قلاده‌ای، کفشی، چیزیش را پیدا کرد. اما، صدیقه دو چشم براق گرگ را دیده بود و دیده بود که زن دکتر چه طور خیره به چشم‌های گرگ نگاه می‌کند. وقتی هم صدیقه صداش زده، نشنیده است.


#کتاب_خوب
#کتاب_خوب_بخوانیم


داستان کوتاه گرگ | هوشنگ گلشیری

 
  • تشکر
Reactions: حنانه سادات میرباقری، Vahide.s.shefakhah، Asal_Zinati و 2 نفر دیگر

* رهــــــا *

مدير بازنشسته
کاربر رمان ۹۸
  
عضویت
31/10/18
ارسال ها
996
امتیاز واکنش
9,605
امتیاز
233
محل سکونت
مرز جنون
زمان حضور
10 روز 22 ساعت 18 دقیقه
نویسنده این موضوع
برف دوم و سوم که افتاد دکتر دیگر نتوانست برای سرکشی به اطراف برود. وقتی هم دید باید هر چهار یا پنج شب هفته را توی خانه‌اش بماند، حاضر شد در دوره‌هامان شرکت کند. دوره‌هامان زنانه نبود؛ اما، خب اگر زن دکتر می‌آمد می‌توانست پهلوی زن‌ها برود. اما، زنش گفته بود:
-من توی خانه می‌مانم.
شب‌هایی هم که دوره به خانه‌ی دکتر می‌افتاد زنش کنار بخاری می‌نشست و کتاب می‌خواند و یا می‌رفت کنار پنجره و به بیابان نگاه می‌کرد، یا از پنجره‌ی این طرف به قبرستان و گمانم چراغ‌های روشن ده.
خانه‌ی ما بود انگار که دکتر گفت:
-امشب می‌باید زودتر بروم.
مثل این که توی جاده یک گرگ بزرگ دیده بود.
مرتضوی گفت:
-شاید سگ بوده.
اما خودم به دکتر گفتم، این دور و برها گرگ زیاد پیدا می‌شود. باید احتیاط کند. هیچ وقت هم از ماشین پیاده نشود.
زنم انگار گفت:
-دکتر، خانمتان چی؟ توی آن خانه، کنار قبرستان؟
دکتر گفت:
-برای همین باید زودتر بروم.
بعد هم گفت که زنش سر نترسی دارد و تعریف کرد که یک شب، که از خواب پریده، دیده کنار پنجره نشسته، روی یک صندلی. دکتر که صداش زده زن گفته:
-نمی‌دانم چرا این گرگ همه‌اش می‌آید روبروی این پنجره.
دکتر دیده بود که گرگ درست آن طرف نرده‌ها نشسته، توی تاریک روشن ماه و گاه گداری رو به ماه زوزه می‌کشد.
خب، کی می‌توانست فکر کند که همین روبروی پنجره نشستن و خیره شدن یک گرگ، بگیریم بزرگ و تنها، کم کم برای دکتر مساله‌ای بشود و حتی برای همه‌ی ماها؟
یک شب هم به دوره‌مان نیامد. اول فکر کردیم شاید زنش مریض شده باشد، یا لااقل دکتر. اما فردا خود زن با ماشین اداره آمد مدرسه و گفت، اگر نقاشی بچه‌ها را به‌اش بدهیم حاضر است کمکی بکند.
راستش شاگردها آن قدر کم شده بودند که دیگر احتیاجی به او نبود. همه‌شان را هم که جمع می‌کردیم توی یک کلاس، آقای مرتضوی می‌توانست بهشان برسد. اما خب، نه من نقاشیم خوب بود، نه مرتضوی. قرار چهارشنبه صبح را گذاشتیم. بعد هم من حرف گرگ را پیش کشیدم و گفتم که نباید بترسد، که اگر در را باز نگذارند یا مثلا بیرون نیایند خطری پیش نمی‌آید. حتی گفتم:
-اگر بخواهند می‌توانند بیایند ده خانه‌ای بگیرند.
گفت:
-نه، متشکرم، مهم نیست.
بعد هم تعریف کرد که اول ترسیده. یعنی یک شب که صدای زوزه‌اش را شنیده حس کرده که بایست از نرده آمده باشد این طرف و حالا مثلاً پشت پنجره است، یا در. چراغ را که روشن کرده سیاهی‌اش را دیده که از روی نرده پریده و بعد هم دو چشم براق را دیده. گفت:
-درست دو زغال افروخته بود.
بعد هم گفت:
-خودم هم نمی‌دانم چرا وقتی می‌‌‌بینمش، چشم‌هاش را، یا آن حالت سکون... می‌دانید درست مثل یک سگ گله به دو دستش تکیه می‌دهد و ساعت‌ها به پنجره‌ی اتاق ما خیره می‌شود.
پرسیدم:
-آخر شما دیگر چرا؟
فهمید، گفت:
-گفتم که نمی دانم. باور کنید وقتی می‌بینمش، به خصوص چشم‌هاش را، دیگر نمی‌توانم از کنار پنجره تکان بخورم.
از گرگ‌ها هم انگار حرف زدیم و من برایش تعریف کردم که گاهی که گرگ‌ها خیلی گرسنه می‌شوند حلقه وار می‌نشینند و به هم خیره می‌شوند، یک ساعت، دو ساعت، یعنی آن قدر که یکی از ضعف بـ*ـغلتد، آن وقت حمله می‌کنند و می‌خورندش. از سگ‌هایی هم که گاه گداری گم می‌شوند و بعد فقط قلاده‌شان پیدا می‌شود حرف زدم.
خانم دکتر هم گفت. مثل این که کتاب‌های جک لندن را خوانده بود. می‌گفت:
-من حالا دیگر گرگ‌ها را خوب می‌شناسم.


#کتاب_خوب
#کتاب_خوب_بخوانیم


داستان کوتاه گرگ | هوشنگ گلشیری

 
  • تشکر
Reactions: حنانه سادات میرباقری، Vahide.s.shefakhah و *KhatKhati*

* رهــــــا *

مدير بازنشسته
کاربر رمان ۹۸
  
عضویت
31/10/18
ارسال ها
996
امتیاز واکنش
9,605
امتیاز
233
محل سکونت
مرز جنون
زمان حضور
10 روز 22 ساعت 18 دقیقه
نویسنده این موضوع
هفته‌ی بعد که آمد انگار گل یا برگی برای بچه‌ها کشیده بود. من که ندیدم، شنیدم!
شنبه روزی بود که از بچه‌ها شنیدم توی قبرستان تله گذاشته‌اند. زنگ سوم خودم با یکی از بچه‌ها رفتم و دیدم. تله‌ی بزرگی بود. دکتر از شهر خریده بود و یک شقه گوشت هم توش گذاشته بود. بعد از ظهر هم زنم تعریف کرد که رفته سراغ زن دکتر. گفت:
-حالش خوش نیست.
گفت که انگار زن به او گفته، می‌ترسد بچه‌اش نشود.
زنم دلداریش داده بود. یک سال می‌شد که عروسی کرده بودند. بعد هم زنم از تله حرف زده بود و گفته:
-این جا معمولاً پوستش را می‌کنند و می برند شهر.
زنم گفت:
《باور کن یک دفعه چشم‌هاش گشاد شد و شروع کرد به لرزیدن و گفت:
-می‌شنوید؟ صدای خودش است.
من گفتم:
-آخر، خانم، حالا، این وقت روز؟》
مثل این که زن دکتر دویده طرف پنجره. بیرون برف می‌آمده. زنم گفت:
-پرده را عقب زد و ایستاد کنار پنجره. اصلاً یادش رفت که مهمان دارد.
صبح روز بعد راننده و چند تا از رعیت‌ها رفته بودند سراغ تله. دست نخورده بود. صفر به دکتر گفته بود:
-دیشب حتماً نیامده.
دکتر گفته:
《نه، آمده بود. خودم صداش را شنیدم.
به خودم گفت:
-این زن دارد دیوانه می‌شود.
دیشب هیچ خوابش نبرد. همه‌اش کنار پنجره نشسته بود و به بیایان نگاه می‌کرد. نصف شب که از صدای گرگ بیدار شدم دیدم زن دارد به چفت در ور می رود. داد زدم:
-چه کار می‌کنی زن؟》
بعد هم گفت که چراغ قوه، آن هم روشن، دست زنش بوده. رنگ دکتر پریده بود و دست‌هایش می‌لرزید. با هم رفتیم سراغ تله. تله سالم بود. شقه‌ی گوشت هنوز سرجاش بود. از جا پاها فهمیدیم که گرگ تا پهلوی تله آمده، حتی کنار تله نشسته. بعد هم رد پاهای گرگ درست می‌رسید به کنار نرده‌ی دور بهداری.
صورت زن را کنار پنجره دیدم. داشت به ما نگاه می‌کرد. دکتر گفت:
-من که نمی‌فهمم. تو اقلاً یک چیزی به این زن بگو.
چشم‌های زن گشاد شده بود. رنگش که پریده بود، پریده‌تر هم شده بود. موهای سیاهش را دسته کرده بود و ریخته بود روی شانه‌هایش. مثل این که فقط چشم‌هاش را بزک کرده بود. گفتم:
-من که تا حالا نشنیده‌ام گرگ گرسنه از سر آن همه گوشت بگذرد.
از جا پاها هم برایش تعریف کردم. گفت:
《راننده گفته:
-گرسنه نبوده.
من نمی دانم، شاید هم خیلی با هوش است.》


#کتاب_خوب
#کتاب_خوب_بخوانیم


داستان کوتاه گرگ | هوشنگ گلشیری

 
آخرین ویرایش توسط مدیر:
  • تشکر
Reactions: SAEEDEH.T، حنانه سادات میرباقری، Vahide.s.shefakhah و یک کاربر دیگر

* رهــــــا *

مدير بازنشسته
کاربر رمان ۹۸
  
عضویت
31/10/18
ارسال ها
996
امتیاز واکنش
9,605
امتیاز
233
محل سکونت
مرز جنون
زمان حضور
10 روز 22 ساعت 18 دقیقه
نویسنده این موضوع
فردا خبر آوردند که تله کنده شده. دنبال خط تله را گرفته بودند. پیدایش کرده بودند. نیمه جان بوده. با دو تا ضربه‌ی بیل کشته بودندش. چندان هم بزرگ نبود. دکتر که دید گفت:
-الحمدلله!
اما زنش به صدیقه گفته بود:
-خودم دم دمهای صبح دیدمش که آن طرف نرده ها نشسته. این یکی که گرفتند حتماً سگی، دله گرگی، چیزی بوده.
شاید! بعید هم نیست همین حرف‌ها را هم به دکتر گفته بود که دکتر ناچار رفت سراغ ژاندارم‌ها. بعد هم یکی دو شب ژاندارم‌ها توی خانه‌ی دکتر ماندند. شب سوم بود که صدای تیر شنیدیم. فردا هم که ژاندارم‌ها و چند تا رعیت با راننده بهداری دنبال خط خون را گرفته بودند و رسیده بودند به تپه‌ی آن طرف آبادی! پشت تپه، توی تنگ، جای پای گرگ‌ها را دیده بودند و تا صافی برف‌ها را. اما، نتوانسته بودند حتی یک تکه استخوان سفید پیدا کنند. راننده گفت:
-بد مذهب‌ها، حتی استخوان‌هاش را هم خوردند.
من که باورم نشد. به صفر آقا هم گفتم. صفر گفت:
-خانم هم وقتی شنید فقط لبخند زد. راستش خود دکتر گفت برو بهش خبر بده. خانم نشسته بود کنار بخاری و انگار چیزی می‌کشید. صدای در را نشنید. وقتی هم مرا دید اول کاغذهاش را وارو کرد.
نقاشی‌های خانم تعریفی ندارد. فقط همان گرگ را کشیده بود. دو چشم سرخ درخشان توی یک صفحه‌ی سیاه! یک طرح سیاه قلم از گرگ نشسته و یکی هم وقتی گرگ دارد رو به ماه زوزه می‌کشد. سایه‌ی گرگ خیلی اغراق آمیز شده است، طوری که تمام بهداری و قبرستان را می‌پوشاند. یکی دو تا هم طرح پوزه‌ی گرگ است که بیشتر شبیه، پوزه‌ی سگ‌هاست، دندان‌هاش به خصوص.
عصر چهار شنبه دکتر رفت شهر. صدیقه گفته، حال زنش بد بوده. دکتر به او گفته. باورم نشد. خودم عصر چهار شنبه دیده بودمش. سر ساعت آمد به بچه‌ها نقاشی تعلیم داد. یکی از همان طرح‌هاش را روی تخته‌ی سیاه کشیده بود. خودش گفت. وقتی هم ازش پرسیدم:
-آخر چرا گرگ؟
گفت:
-هرچه خواستم چیز دیگری بکشم یادم نیامد. یعنی، گچ را که گذاشتم روی تخته خود به خود کشیدمش.
حیف که بچه‌ها در زنگ تفریح پاکش کرده بودند. بعد از ظهری هم که نقاشی یکی دوتاشان را دیدم فکر کردم شاید بچه‌ها نتوانسته اند درست بکشند. آخر طرح بچه‌ها، همه، درست شبیه سگ گله شده بود، با گوش‌های آویخته و دمی که گرد کفلش حلقه زده بود.




#کتاب_خوب
#کتاب_خوب_بخوانیم


داستان کوتاه گرگ | هوشنگ گلشیری

 
  • تشکر
Reactions: SAEEDEH.T، حنانه سادات میرباقری، Vahide.s.shefakhah و یک کاربر دیگر

* رهــــــا *

مدير بازنشسته
کاربر رمان ۹۸
  
عضویت
31/10/18
ارسال ها
996
امتیاز واکنش
9,605
امتیاز
233
محل سکونت
مرز جنون
زمان حضور
10 روز 22 ساعت 18 دقیقه
نویسنده این موضوع
ظهر پنج شنبه که خبر شدم دکتر برگشته، فکر کردم حتماً زنش را شبانه گذاشته شهر و برگشته سر کارش. مریضی که نداشت، یعنی از دهات دیگر که نمی‌آمدند. اما، خب، دکتر آدم وظیفه شناسی است. بعد هم که سراغ اختر را گرفت همه رفتند تنگ با ماشین دکتر و جیپ بهداری. ژاندارم‌ها هم رفته بودند. هیچ چیزی پیدا نکرده بودند.
دکتر هم که حرفی نمی‌زد. به هوش که می‌آمد اگر هم گریه نمی‌کرد فقط خیره نگاه می‌کرد، به ما، یکی یکی و با همان گشادگی چشم‌های زنش. ناچار شدم یکی دوتا استکان عرق به او بدهم تا به حرف بیفتد. شاید هم نمی‌خواست جلو بقیه حرف بزند. فکر نمی‌کنم با هم اختلافی داشته بودند. اما نمی‌دانم چرا دکتر همه‌اش می‌گفت:
-باور کن تقصیر من نبود.
از زنم و حتی از صدیقه و صفر هم که پرسیدم هیچ کدام به یاد نداشتند که زن و شوهر صداشان را برای هم بلند کرده باشند. اما من که به دکتر گفته بودم نرود. حتی گفتم که برف حتماً توی تنگ بیشتر است. شاید هم حق با دکتر بوده، نمی‌دانم. آخر گفت: -حالش خوب نیست، فکر می‌کنم این جا نمی‌تواند تاب بیاورد. تازه آن نقاشی‌ها چی؟
بعداً دوباره دیدم. چند تا طرح هم از پنجه‌ی گرگ کشیده بود. یکی دو تا هم از گوش‌های آویخته‌اش. گفتم انگار.
دکتر که نمی‌توانست درست حرف بزند. اما، انگار وسط‌های تنگ برف زیاد می‌شود، طوری که تمام شیشه را می‌پوشاند. بعد دکتر متوجه می‌شود که برف پاک کنش خراب شده است. ناچار شده بوده بایستد. گفت:
-باور کن دیدمش، با چشم‌های خودم دیدمش که وسط جاده ایستاده بود.
اختر گفته:
-یک کاری بکن. این جا که از سرما یخ می‌زنیم.
دکتر گفته:
-مگر ندیدیش؟
دکتر هم دستش را برده بیرون از شیشه، بلکه با دست برف را پاک کند، اما دیده چاره‌ی برف را نمی‌تواند بکند. گفت:
-خودت که می‌دانی آن جا نمی‌شود دور زد.
راست می‌گفت. بعد هم انگار موتور خاموش می‌شود. اختر هم که چراغ قوه‌اش را انداخته دیده که گرگ درست کنار جاده نشسته است. گفته:
-خودش است. باور کن خیلی بی آزار است. شاید هم اصلاً گرگ نباشد، سگ گله باشد یا یک سگ دیگر. برو بیرون ببین می‌توانی درستش کنی.
دکتر گفته:
-بروم بیرون؟ مگر خودت ندیدیش؟
حتی وقتی این‌ها را می‌گفت، دندان‌هایش به هم می‌خورد. رنگش سفید شده بود، درست مثل رنگ مات صورت اختر وقتی که پشت پنجره می‌ایستاد و به بیابان نگاه می‌کرد یا به سگ!
اختر گفته:
-چه طور است کیفم را بیندازم براش؟
دکتر گفته:
-که چی بشود؟
گفته:
-خوب چرمی است. در ثانی تا سرش گرم خوردن کیف است تو می‌توانی یک کاریش بکنی.
قبل از این که کیف را بیاندازد به دکتر گفته:
-کاش پالتو پوستم را آورده بودم.
دکتر به من گفت:
-مگر خودت نگفتی نباید بیرون رفت یا مثلاً در را باز کرد؟
اختر که کیف را انداخته دکتر بیرون نرفته.
گفت:
-به خدا، سیاهی‌اش را دیدم که آن جا کنار جاده ایستاده بود. نه تکان می‌خورد و نه زوزه می‌کشید.
بعد هم که اختر با چراغ قوه دنبال کیفش گشته پیدایش نکرده. اختر گفته:
-پس من خودم می‌روم.
دکتر گفته:
-تو که چیزی سرت نمی شود.
یا شاید گفته:
-تو که نمی‌توانی درستش کنی.
اما یادش بود که تا آمده خبر بشود، اختر بیرون بوده. دکتر ندیده، یعنی برف نمی‌گذاشته. حتی صدای جیغش را نشنیده بود. بعد انگار از ترس در را بسته یا اختر بسته بوده. خودش که نگفت.
صبح جمعه باز راه افتادیم، ده واری. دکتر نیامد. نمی‌توانست.
برف هنوز می‌بارید. هیچ کس انتظار نداشت چیزی پیدا کنیم. همه جا سفید بود. هر جا را که به فکرمان می‌رسید بیل زدیم. فقط کیف چرمی را پیدا کردیم. توی راه از صفر که پرسیدم، گفت:
-برف پاک کن‌ها هیچ باکشان نیست.
من که نمی‌فهمم. تازه وقتی هم صدیقه نقاشی‌ها را برایم آورد بیشتر گیج شدم. یک یادداشت سر دستی به آن‌ها سنجاق شده بود که مثلاً تقدیم به دبستان ما. وقتی می خواسته برود سپرده به صدیقه که اگر حالش بهتر نشد و یا چهار شنبه نتوانست بیاید نقاشی‌ها را بدهد به من تا به جای مدل ازشان استفاده کنیم.
به صدیقه که نمی‌توانستم بگویم، به دکتر هم حتی، اما آخر طرح سگ، آن هم سگ‌های معمولی، برای بچه‌های دهاتی چه لطفی دارد؟

پایان
#کتاب_خوب
#کتاب_خوب_بخوانیم


داستان کوتاه گرگ | هوشنگ گلشیری

 
  • تشکر
Reactions: SAEEDEH.T، حنانه سادات میرباقری، Vahide.s.shefakhah و یک کاربر دیگر
shape1
shape2
shape3
shape4
shape7
shape8
بالا