دل نوشته ناخوانده | VIDA VAHED كاربر انجمن رمان ۹۸

VIDA VAHED · 11/5/20

انجمن رمان نویسی ~ دانلود رمان

نام اثر: ناخوانده
نویسنده: ویدا واحد

مقدمه:
ناخوانده بودی!
مثل مهمانی كه سر ظهر می رسد
مثل بغضی كه میان خنده در گلویت می خارد.
مثل نامه ای كه هیچ وقت انتظارش را نداشته ای
مثل تلفنی از یك شماره ناشناس و صدای همكلاسی دوم دبستانت آن طرف خط تلفن...
تو ناخوانده بودی و نمی خواندنت.
پس در شبی تاریك نوشتمت، به امید روزی كه خوانده شوی.

VIDA VAHED · 11/5/20

تو همان بودی كه گرد تنهایی صدساله را از شانه ام تكاندی
باغچه اطلسی ها را سیراب كردی
رخت نو به تن مترسك ها پوشاندی

گفتی بگذار رود خنده در كوچه دلت جاری شود
گفتی آمده ام كه مبادا مبل دونفره ات خالی باشد
گفتی باید آواز چكاوك ها را تقدیس كنم
گفتی برای رفتنت همه جاده ها دیوارند.

گفتی و گفتی تا باورم شد.
آنقدر باورم شد كه یادم رفت سال هاست چمدانت را بستی و دیوار ها را فرو ریختی
و من هم فرو ریختم
و دیگر هیچ چكاوكی نوكش را به آواز باز نكرد.

«بیست و دوم اردیبهشت نود و نه»

VIDA VAHED · 11/5/20

تو را سال ها قبل در خواب دیده بودم.

تو را دیدم
با موهایی كوتاه تر از روز یلدا
با رگ های برجسته سبز رنگ زیر پوست دستت
و با چین های ریز كنار چشمت موقع خندیدن.

چشم هایت آرامش نقاشی مونالیزا را داشت.
گویی از ورای تاریخ آمده بودی.

نمی دانم اهل كدامین دیار بودی كه خنده هایت بوی گل یاس می داد.

از خواب كه پریدم باز هم تو را می دیدم. واضح تر از قبل می دیدمت. با چشم های باز و بسته می دیدمت.
انگار برای دیدنت نیاز به چشم نداشتم.
همانگونه كه بتهوون برای شنیدن موسیقی نیازی به گوش نداشت.

«بیست و دوم اردیبهشت نود و نه»

VIDA VAHED · 11/5/20

امروز می خواهم برقصم
فقط برای اینكه بدانم شور موسیقی در من نمرده است.

می خواهم اجازه دهم نت های موسیقی لای موهایم بپیچد
زیر تنم بخزد و
با خونم جاری شود.

شاید هم می خواهم با موسیقی، جهانی از واژه را در اتاقم جا بدهم.

«ویرایش نهایی بیست و دوم اردیبهشت نود و نه»

VIDA VAHED · 11/5/20

تو شعر نمی گفتی
شعر شده بودی!

قدم كه بر می داشتی *مستفعلن از جیبت می ریخت
دهان كه باز می كردی قافیه ها جور می شدند
از وزن شعرهایت باغچه موزون شده بود.
گل هایت با نسیم باد می رقصیدند.

دست هایت به رنگ مثنوی مولوی بود و چشم هایت به لطافت رباعی.
شعر شده بودی و بودنت برایم، مثل
قافیه برای شعر بود.
بودنت...

VIDA VAHED · 12/5/20

مدتیست حس میكنم درخت شده ام!
تك درختی بر روی كوهی كه تنها گذر چوپان ها و كلاغ ها به او می افتد.
درختی كه برای سنجاب ها هیچ میوه ای ندارد
درختی كه هیچ دختربچه ای به شاخه اش تاب نمی بندد

اما سایه ام را به چوپان های خسته بخشیدم
شاخه هایم را سقف سرشان كردم تا بقچه نان و پنیرشان را زیر سایه ام پهن كنند...

VIDA VAHED · 12/5/20

آن ها به من گفتند كه دوستت نداشته باشم
انگار كه به پرنده بگویند پرواز نكن
به خورشید بگویند نتاب
و به تو بگویند كه زیبا نباش!

«بدون تاریخ»

VIDA VAHED · 13/5/20

من منتظر مانده ام ببینم دریاچه با مردن قوهایش
جنگل با خشك شدن درخت هایش
و نقاش بدون دست هایش چه خواهد كرد
من هم بعد از رفتنت همان كار را خواهم كرد!

«بیست و چهارم اردیبهشت نود ونه»

VIDA VAHED · 14/5/20

نگاه كن!
ببین كه جدایی به دست هایمان نمی آید
ببین كه اشك به چشم هایمان نمی آید
و تن تنهایی به تن جفتمان خورده.

نگاه كن كه چگونه آرام از دست می روم
نگاه كن كه مرزی بین بود و نبودم نیست
و نگاه كن كه هنوز نگاهم پی نگاهت است.

[COLOR=rgb(85, 57...

VIDA VAHED · 15/5/20

من می گویم خداحافظ
ولی تو باور نكن.

من می روم ولی تو یادت بماند به گل های باغچه اب بدهی
یادت بماند احوال دوستانم را بپرسی
غرغرهایشان را بشنوی
سنگ صبورشان باشی.
یادت بماند حرف هایم را.
كه می گفتم گاهی شیاطین می توانند از فرشته ها مهربانتر باشند!

من باید چمدان به دست بگیرم ولی تو بمان!
این راه مرا می...

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین