فلش بک؛ گوشی نوکیا N95 نقطه‌ی اوج و پایان سیستم‌عامل سیمبین بود

MacTavish · 13/4/20

گوشی نوکیا N95 در سال ۲۰۰۷ هم نقطه‌ی اوج و هم نقطه‌ی پایان سیستم عامل سیمبین بود. در اینجا فلش بکی به این گوشی و امکاناتش خواهیم زد.

نوکیا N95 اوج قدرت سیمبین بود. این گوشی در اوایل سال ۲۰۰۷ عرضه شد و قلب همه را به تسخیر خودش درآورد. آن یک گوشی غنی بود که چند ماه بعد، با عرضه‌ی نسخه‌ی ۸ گیگابایتی حتی بهتر هم شد. اما مدت زیادی طول نکشید که آیفون اصلی معرفی شد و درحالی که اپل با رابط کاربری دقیقی که در یک نمایشگر لمسی خازنی گنجانده بود دنیا را متحیر کرد، اما قابلیت‌های این گوشی هوشمند کاملاً ایده‌آل نبودند.

نوکیا N95‌ ؛ سلطان بازار پیش از ظهور آیفون

اگر به خاطر بیاورید اپل تا مدت‌ها App Store را معرفی نکرده بود و استیو جابز و شرکت تحت امر او فقط از اپلیکیشن‌های تحت وب برای آیفون‌ها استفاده می‌کردند. آیفون فاقد GPS بود و دوربین ۲ مگاپیکسلی آن در آن زمان قادر به ضبط ویدیو نبود،‌ در حالی که مدل N95 نوکیا قابلیت فیلمبرداری را در اختیار کاربرانش می‌گذاشت.

یک دوربین ۵ مگاپیکسلی با لنز Carl Zeiss Tessar می‌توانست ثبت عکس‌هایی عالی را در زمان خود تضمین کند. ما آن زمان عکسی که با این گوشی گرفته بودیم را با عکسی که توسط گوشی سونی اریکسون K850 (یکی از معروف‌ترین گوشی‌های متمرکز بر دوربین در زمان خود) مقایسه کردیم. و این اولین باری بود که یکی از محصولات شرکت فنلاندی موفق به شکست گوشی پرچمدار شرکت ژاپنی-سوئدی با یک دوربین ۳ مگاپیکسلی شد.

این دوربین ۵ مگاپیکسلی با ضبط فیلم‌هایی با کیفیت DVD (کیفیت VGA با نرخ ۳۰ فریم بر ثانیه) قدرتی داشت که کمتر گوشی هوشمندی در بازار می‌توانست با آن رقابت کند. K850‌ که یکی از بهترین‌های زمان خود بود نیز وضوحی فقط در حدود یک سوم آن را ارائه می‌کرد.

نمایشگر ۲.۶ اینچی با وضوح ۲۴۰ در ۳۲۰ پیکسلی در نسخه‌ی اصلی N95، بزرگ‌ترین یا شارپ‌ترین نمایشگر در زمان خود نبود، اما گزینه‌ی بدی هم نبود. این نمایشگر در مدل ۸ گیگابایتی به ۲.۸ اینچ ارتقاء پیدا کرد، در حالی که همان ابعاد فیزیکی را حفظ کرده بود. این نمایشگر حرف‌های زیادی برای گفتن داشت. به لطف اتصال ۳G و Wi-Fi، به شما اجازه‌ی تجربه‌ی جدیدی را در وب‌گردی می‌داد. آن گوشی همچنین به نسخه‌ی ۲.۰ بلوتوث نیز مجهز بود که می‌توانستید از آن برای انتقال فایل‌ها به دیگر گوشی‌ها و کامپیوترها استفاده کنید. علاوه بر این، پرچمدار سال ۲۰۰۷ نوکیا به صورت پیشفرض قادر به نمایش فایل‌های Word و Excel بود. شما حتی می‌توانستید نسخه‌ی کامل Quickoffice را نیز برای ویرایش آن‌ها خریداری کنید.

و اگر جزو کاربرانی بودید که به صورت حرفه‌ای با اسناد کار می کردید، برای شما یک کیبورد بلوتوثی تاشو نیز طراحی شده بود. آن یک کیبورد فول سایز بود که حمل آسانی داشت و حتی دارای یک پایه برای نگهداری از گوشی بود. نوکیا سعی داشت با این گوشی تجربه‌ای شبیه به آنچه دسکتاپ‌ها ارائه می‌کردند را در اختیار کاربرانش بگذارد. یک جک ۳.۵ میلی‌متری هدفون نیز روی این گوشی جای خوش کرده بود که می‌توانست نقش یک خروجی ویدیویی Composite را بازی کند تا شما گوشی‌تان را به یک تلویزیون وصل کرده و اسناد را در یک نمایشگر بزرگ‌تر ویرایش کنید.

امروزه حالت‌های دسکتاپی توسط برخی گوشی‌های سامسونگ و هواوی و همچنین نسخه‌ی خام اندروید ۱۰ ارائه می‌شود؛‌ اما عملکرد آن هنوز گسترده نیست تا بتواند نیاز کاربران حرفه‌ای را تأمین کند. N95 نیز چنین قابلیت مشابهی را در آن زمان ارائه می‌کرد؛ زمانی که کاربران هنوز آماده‌ی استفاده از گوشی خود به عنوان جایگزینی برای دسکتاپ‌ها نبودند. به عبارتی دیگر، سیستم عامل اجازه‌ی پیشروی بیشتر را در آن زمان نمی‌داد.

جذاب‌تر اینکه شما می‌توانستید بازی‌های پرطرفداری همچون Quake III، Asphalt 3 یا Fifa 2007 را با وصل کردن گوشی به تلویزیون خود، مثل یک کنسول بازی، در یک نمایشگر بزرگ‌تر نیز تجربه کنید. این گوشی از سرویس گیمینگ موبایلی N-Gage پشتیبانی می‌کرد و چیپست TI OMAP 2420 آن به قدر کافی توانمند بود تا بتواند جذاب‌ترین بازی‌های ۳ بعدی اواخر دهه‌ی ۹۰ میلادی را اجرا کند. یک پردازنده‌ی مرکزی ۳۳۰ مگاهرتزی در دسترس اپلیکیشن‌ها قرار داشت و یک پردازشگر گرافیکی به نام PowerVR MBX (که آن زمان بر پایه‌ی فناوری پردازش ۹۰ نانومتری طراحی شده بود) وظیفه‌ی پردازش گرافیک گوشی را بر عهده داشت.

همه چیز در مدل ۸ گیگابایتی پیشرفته‌تر نیز شد. ظرفیت رم آن از ۶۴ گیگابایت به ۱۲۸ گیگابایت ارتقاء یافت و دو برابری شد. عدد ۸ در جلوی نام این گوشی نیز به حافظه‌ی داخلی این گوشی اشاره داشت. این درحالیست که ظرفیت رم اکثر گوشی‌های هوشمند امروزی، از حافظه‌ی آن گوشی نیز بیشتر است. این اسمارت فون هرچند فاقد اسلات کارت حافظه microSD بود، اما همچنان از پخش فایل‌های MP3 پشتیبانی می‌کرد و ویدیوها را با استفاده از اپلیکیشن RealPlayer پخش می‌کرد. این قضیه برای زمان اینترنت دیال آپ است!

به لطف این گوشی، شما دیگر نیازی به سی‌دی پلیرها نداشتید و می‌توانستید از گوشی خود به عنوان دستگاه اصلی گوش دادن به موسیقی استفاده کنید. علاوه بر این، ویدیوهایی که در داخل حافظه‌ی گوشی قرار داشت نیز با کیفیت DVD قاب پخش در تلویزیون بودند.

صحبت از بخش چندرسانه‌ای پیش آمد، ما باید به طراحی دو اسلایدی گوشی اشاره کنیم. بدیهیست که یک اسلاید برای کلیدهای شماره‌گیری و تایپ بود، در حالی که اسلاید ثانویه کنترل‌های چندرسانه‌ای را در اختیار کاربران قرار می‌داد. نوکیا به معنای واقعی گوشی نوکیا N95 را به عنوان یک پخش کننده‌ی موسیقی و ویدیو روانه‌ی بازار کرده بود.

یکی دیگر از مزیت‌های مدل ۸ گیگابایتی این گوشی، تجهیز شدن به یک باتری بزرگ‌تر (۱۲۰۰ میلی‌آمپر ساعت ارتقاء یافته از ۹۵۰ میلی‌آمپر ساعت) بود. ما می‌توانیم از تجربه‌ی شخصی خودمان از این گوشی بگوییم. هرچند باتری آن یک روز کامل دوام نیاورد، ولی ۲۵۰ میلی‌آمپر ساعت ظرفیت اضافه‌تر روی عمر باتری مدل جدید تأثیرگذار بود. شما همچنین می‌توانستید صفحه نمایش را در دو حالت افقی و عمودی استفاده کنید.

نوکیا در داخل این گوشی یک GPS و اپلیکیشن ناوبری Nokia Maps را نیز تعبیه کرده بود که یکی از بهترین اپلیکیشن‌های زمان خود محسوب می‌شد. هرچند در ابتدا استفاده از این اپلیکیشن رایگان نبود و سه سال بعد نوکیا استفاده از آن را برای عموم کاربران رایگان کرد، اما دیگر دیر شده بود و سیمبیان در حال ترک رقابت با دیگر پلتفرم‌های موبایلی بود. و سیمبیان سرانجام بیرون رانده شد. سپس این گوشی جای خودش را به آیفون لمسی و جذاب اپل داد. این درحالیست که تا پیش از آن، پرچمدار نوکیا،‌ قدرتمندترین گوشی بازار بود.

ما تصور می‌کنیم این گوشی، آخرین شادی سیمبین کلاسیک در آن زمان بود. در واقع نوکیا N95 هم نقطه‌ی اوج و هم نقطه‌ی پایانی برای پلتفرم Symbian بود.

انجمن رمان نویسی