معرفی کتاب همینه | کورش علیانی

ASaLi_Nh8ay · 27/2/20

کتاب همینه نوشته‌ی کورش علیانی، روایت‌گر داستان‌های طنز و شنیدنی از پادشاهان و سران بزرگ ایرانی است که در دوره‌های مختلف، کشور را به نابودی کشانده‌اند.

کتاب همینه، حاوی حکایت‌هایی طنزآمیز از زندگی سران بزرگ و شاهان ایرانی است. کورش علیانی در این کتاب با کمک طبع طنزپرداز خود به سراغ چند تن از پادشاهان بزرگ تاریخ مانند ناصرالدین‌ شاه، نادر شاه افشار، محمد شاه قاجار، چنگیز خان مغول، جلال‌الدین خوارزم شاه و... رفته است و داستان‌های طنزآمیزی، در مورد چگونگی زندگی، اداره‌ی امور، فرمانروایی، ویژگی‌های اخلاقی و منش سـ*ـیاسی آن‌ها به نگارش درآورده است.

در این کتاب طنز رویدادهای تاریخی دوره‌های گوناگون تاریخ ایران به تصویر کشیده می‌شود. در زبان و ادبیات فارسی شاعران برجسته و نویسندگان بسیاری از قبیل صادق چوبک، عبید زاکانی، سنایی غزنوی، ابوالفضل زرویی نصرآبادی و... بوده‌اند که زبان طنز را به عنوان نمادی برای بیان موضوعات و مشکلات اجتماعی انتخاب کردند. کورش علیانی نیز از قالب مورد استفاده‌ی این نویسندگان بزرگ برای نگارش این کتاب که شامل لحن و روایتی طنز از زندگی و حکمرانی شاهان بزرگ می‌باشد، بهره برده است.

با کورش علیانی بیشتر آشنا شویم:
کورش علیانی نویسنده‌ای درخشان و کارشناس تلویزیونی است که در سال 1350 چشم به جهان گشود. او در رشته ریاضی در دانشگاه شریف به تحصیل پرداخت. ولگردی در کوچه‌های زبان، باران خلاف نیست و ی‍ادگ‍اران‌ از دیگر آثار این نویسنده ارجمند است.

در قسمتی از کتاب همینه می‌خوانیم:
شاه عباس صفوی پادشاه خیلی مقتدری بود و یک بار همین‌جور هـ*ـوس هوسی پدر پرتقالی‌ها را در بندر گمبرون درآورد. به همین دلیل از آن به بعد به گمبرون گفتند بندر عباس. اما در طول چهل و اندی سال سلطنتش این قدر به این کارها مشغول بود که دیگر فرصت سر خاراندن نداشت و از خودش جانشین به درد بخوری به جا نگذاشت. در نتیجه بعد از مرگش یک بچۀ هفت ساله به نام شاه صفی شاه مملکت ایران شد.

سرگرمی شاه صفی تا روزی که شاه شد فقط کندن پر و کلۀ گنجشکان و کبوتران بود. بعد از این هم که شاه شد، یک شیر پاک خورده‌ای خدا می‌داند از کجا پیدایش شد و به این یک الف بچه یاد داد که این کارها را با آدم‌ها هم می‌شود کرد. و بساط کندن پر و بال و کلۀ آدم‌ها توی دربار صفوی برپا شد. البته در عین حال از امور مملکتی هم غافل نبود و هی با ازبک‌ها و عثمانی‌ها می‌جنگید. و چون این ازبک‌ها و عثمانی‌ها مردمان باادبی نبودند، هی شهرهای ایران را از شاه صفی می‌گرفتند و شاه صفی هم می‌گفت: «خب چی کار کنم؟ به درک هم که گرفتند.» و بعد مردم خودشان می‌ریختند و شهرها را از عثمانی‌ها و ازبک‌ها پس می‌گرفتند و برمی‌گرداندند به شاه صفی. شاه صفی هم باز می‌گفت: «خب چی کار کنم؟ به درک هم که پس گرفتند.» به هر حال شاه صفی در بیست و یک سالگی بر اثر افراط در مملکت‌داری و مشورت‌های خیلی خصوصی با زنان و کودکان و استفاده از حب‌های خاصی که بهش اوپیون یا یک همچه چیزهایی می‌گفتند و نوشیدن نوشابه‌هایی که در سرداب‌های کاخ سلطنتی درست می‌کردند، کمی درگذشت.

بعد از درگذشت شاه صفی اوضاع مملکت کمی بهتر از زمان درگذشت شاه عباس بود و یک بچۀ نه ساله‌ای به اسم شاه عباس دوم شاه شد. این بچه در چهارده سالگی رفت و قندهار را تصرف کرد و یکی دو تا ساختمان دورۀ شاه عباس اول را که نیمه‌کاره مانده بود، داد تمام کردند. بعد هم رفت و در محضر یک استادی طالع‌بینی خواند تا بفهمد که کی روز مرگش است تا برای مرگ مهیا شود. و در یکی از معمولی‌ترین روزهای سی و پنج سالگی به این جواب رسید که «همین امروز.» و مرد.

بعد از مرگ شاه عباس دوم باز هم اوضاع مملکت بهتر شد و یک مرد هجده نوزده ساله به سلطنت رسید به نام شاه سلیمان. این شاه سلیمان آدم خیلی منضبطی بود، از همۀ کارها فقط می‌توانست به مشورت با خانم‌های محترم حرم‌سرا برسد. بنا بر این، باقی کارهای مملکت را سپرده بود به یک آقای وزیری به نام شیخ‌علی‌خان زنگنه. این آقا هم انگار عقدۀ مملکت‌داری داشته باشد، سعی می‌کرد مملکت را امن و امان و صحیح و سالم نگه دارد. این شاه هم بالاخره در چهل و هفت سالگی از دست وزیرش دق کرد و مرد.