اولین تصاویر رنگی از سیاره پلوتو حکایت از آسمان آبی و آب های یخ زده آن دارد !

MacTavish · 11/10/19

اولین تصاویر رنگی از سیاره پلوتو که توسط فضاپیمای نیوهورایزنز ناسا به زمین ارسال شده حکایت از آسمان آبی و آب های یخ زده آن دارد.این اطلاعات به دلیل نمایش رنگ ها در تصاویر تازه این سیاره اسرار آمیز به دست آمده است.

آلن استرن، سربازرس نیوهورایزنز از بنیاد پژوهشی جنوب باختر (SwRI) در بولدر کلرادو می گوید:

چه کسی انتظار یک آسمان آبی را در کمربند کویپر داشت؟ این باشکوه است.

آسمان آبی پلوتو: لایه ی ریزگرد جوی پلوتو در این عکس که با بهره از دوربین زاویه گسترده ی رالف/چندطیفی (MVIC) گرفته شده، رنگ آبی خود را نشان می دهد. به باور دانشمندان، فرآیندی که به پیدایش این ریزگردهای بلندای جو پلوتو انجامیده همانند فرآیندیست که در تیتان، ماه کیوان رخ می دهد. سرچشمه ی ریزگرد هر دوی این ها (پلوتو و تیتان)، فرآیندهای شیمیایی نیتروژن و متان با کمک نور خورشید است که به شکل گیری ذرات به نسبت کوچک دوده-مانندی به نام تولین می انجامد که در راه فرود بر سطح، درشت و درشت تر می شوند. این عکس با بهره از نرم افزاری پدید آمده که داده های تصویری آبی، سرخ، و فروسرخ-نزدیک را با هم می آمیزد و رنگی پدید می آورد که تا جای ممکن به درک چشم انسان نزدیک باشد.

خود این ذرات ریزگرد به احتمال بسیار خاکستری یا سرخند، ولی چیزی که توجه گروه علمی نیوهورایزنز را جلب کرده، شیوه ی پراکنش نور آبی توسط آن هاست.

کارلی هاوت، او هم از SwRI می گوید:

این فام خیره کننده ی آبی، اندازه و همنهش ذرات این ریزگرد را به ما نشان می دهد. آسمان آبی اغلب دستاورد پراکندگی نور خورشید توسط ذرات بسیار کوچک است. در سیاره ی زمین، این ذرات همان مولکول های بسیار ریزِ نیتروژن‌اند. در پلوتو، گویا این ها ذراتِ دوده-مانند بزرگ تری هستند -هر چند باز هم به نسبت کوچک- که ما به نام تولین می شناسیم.

به باور دانشمندان، ذرات تولین در بلندای جو پلوتو ساخته می شود، جایی که پرتوهای فرابنفش خورشید مولکول های نیتروژن و متان را می شکند و یونیده می کند و به آن ها اجازه می دهد تا با یکدیگر واکنش انجام داده و یون های مثبت و منفی پیچیده و پیچیده تری را بیافرینند. هنگامی که این یون ها دوباره به هم می پیوندند، درشت‌مولکول های بسیار پیچیده ای را می سازند، فرآیندی که نخستین بار در جو بالایی تیتان، ماه سیاره ی کیوان (زحل) دیده شده بود. مولکول های پیچیده تر به پیوند با یکدیگر ادامه می دهند و درشت تر می شوند تا جایی که تبدیل به ذراتی کوچک می شوند؛ گازهای گریزا (فرّار) به دور آن ها چگالیده می شوند و سطحشان را پیش از فرود بر سطح پلوتو با یخ‌ریزه می پوشانند. سرانجام این ذرات بر سطح می نشینند و آن را به رنگ سرخ در می آورند.

* خبر چشمگیر و مهم دیگر اینست که نیوهورایزنز چندین ناحیه ی کوچک و روباز از آب یخ زده را بر روی پلوتو یافته. این یافته با بهره از داده های دستگاه نقشه بردار همنهش طیفی رالف (Ralph) که روی فضاپیما نصب است انجام شده.

آب یخ زده روی پلوتو: در این تصویر همنهاده، ناحیه های با آب یخ زده ی روباز به رنگ آبی دیده می شوند. این تصویر با کمک دستگاه رالف فضاپیمای نیوهورایزنز (Ralph) گرفته شده و داده های نور دیدنی دوربین زاویه گسترده ی رالف/چندطیفی (MVIC) را با داده های طیفی فروسرخ از آرایه ی طیفی تصویربردار خطی اتالون (LEISA) با هم آمیخته. نیرومندترین شناسه های طیفی آب یخ زده در گوداله ی ویرجیل (Virgil Fossa)، درست باختر دهانه ی الیوت روی کناره ی سمت چپ تصویر پیوست دیده شده، و همچنین در “سرزمینه ی وایکینگ” ( Viking Terra) نزدیک بالای چارچوب. یک برونزَد بزرگ هم در رشته کوه باری (Baré Montes) در سمت راست تصویر دیه می شود، با چندین برونزد بسیار کوچک تر که به طور عمده همراه با دهانه ها و دره های میان کوه ها هستند. این چشم انداز حدود ۴۵۰ کیلومتر پهنا دارد. به یاد داشته باشید که هیچ یک از نام های ویژگی های این سطح هنوز رسمی نشده.

جیسون کوک، یکی از اعضای گروه علمی از SwRI می گوید:

پهنه های گسترده ی از پلوتو دارای آب یخ زده ی روباز نیستند. زیرا به نظر می رسد بیشتر سطح پلوتو را یخ های گریزاتری پوشانده. فهمیدن این که چرا آب دقیقا در برخی جاها روباز مانده و برخی جاها نه، رازیست که می کوشیم از آن سر در بیاوریم.

یکی از جنبه های شگفت انگیزِ این یافته اینست که مناطقی که دارای نمایان ترین شناسه های طیفی آب یخ زده هستند مربوط به جاهایی‌اند که در تصاویر رنگی تازه منتشر شده به رنگ سرخ دیده می شوند.

سیلویا پروتوپاپا، یکی از اعضای گروه علمی از دانشگاه مریلند در کالج پارک می گوید:

من از این که این آب یخ زده تا این حد سرخ است شگفت زده شدم. ما هنوز نمی دانیم پیوند میان آب یخ زده و رنگ سرخ تولینی سطح پلوتو چیست.

فضاپیمای نیوهورایزنز یا افق های نو هم اکنون ۵ میلیارد کیلومر از زمین دور است و همه ی دستگاه هایش به خوبی کار می کنند.