کشف یک سیاره فراخورشیدی با قابلیت میزبانی حیات فرازمینی در فاصله ای نزدیک به ما

MacTavish · 1/10/19

دانشمندان موفق به کشف یک ابرزمین یخ زده و صخره ای شده اند که در واقع یک سیاره فراخورشیدی است و در حدود سه برابر زمین بوده که با توجه به شرایط آن می توان مدعی بود که قابلیت میزبانی حیات را دارد.

سیاره فراخورشیدی کشف شده در مدار ستاره برناردز در حرکت است و تنها ۶ سال نوری با زمین فاصله دارد. هر چند ستاره برناردز از لحاظ فاصله، دومین ستاره نزدیک به خورشید است، اما نمی توان آن را با چشم غیر مسلح تماشا کرد.

ستاره شناسان اخیرا به شواهدی دست یافتند دال بر وجود یک سیاره فراخورشیدی که بر مدار ستاره برناردز در حرکت است. این ستاره با فاصله شش سال نوری از زمین، پس از منظومه ستاره ای پراکسیما بی، نزدیک ترین فاصله را با زمین دارد.

کشف این سیاره فراخورشیدی منظومه ستاره ای برناردز در واقع نتیجه تجمیع اطلاعات دریافت شده از تلسکوپ های مختلف از سراسر جهان بود. ستاره برناردز بی، نامی است که برای این سیاره فراخورشیدی انتخاب کرده اند و به نظر می رسد که یک سیاره صخره ای است که اندازه آن دست کم ۳ برابر زمین باشد.

لازم به ذکر است که ستاره برناردز خود یک کوتوله سرخ سرد محسوب می شود که عمری طولانی تر از خورشید دارد، اما به مراتب از خورشید کوچک تر است.

سیاره فراخورشیدی یخ زده، اما ایمن از تشعشعات مخرب

سیاره فرازمینی یاد شده مداری کوچک تر از مدار زمین را طی می کند، اما با این وجود از زمین به مراتب سردتر است، زیرا ستاره میزبان گرمایی از خود ساطع نمی کند. بر این اساس بخش عظیمی از سیاره یخ زده باقی مانده است.

اما ستاره شناسان امکان شکل گیری حیات بیگانه بر روی این سیاره را رد نمی کنند، زیرا با وجود سرمای شدید حاکم بر سیاره، باید توجه داشت که به خاطر غیر فعال بودن ستاره برناردز، از بمباران سیارات نزدیک با تشعشات مخرب خبری نیست، لذا امکان شکل گیری و تداوم حیات بر روی آن وجود دارد.

احتمال می رود درجه حرارت بر روی این سیاره فراخورشیدی معادل درجه حرارات بر روی یکی از اقمار مشتری به نام اروپا باشد. اما امکان وجود آب بر روی آن ضعیف است. البته فراموش نکنیم که قمر اروپا دارای اقیانوس هایی در زیر پوسته خود است و بر این اساس پتانسیل میزبانی حیات را دارد. این امکان وجود دارد که سناریویی مشابه در سیاره فراخورشیدی متعلق به ستاره برناردز در جریان باشد.

هیچ تلسکوپی به صورت مستقیم قادر به مشاهده این سیاره فراخورشیدی نبود و ستاره شناسان با توسل به تکنیکی موسوم به ریدیال ولاسیتی توانستند به برآورد اطلاعات بپردازند. ریدیال ولاسیتی تکنیکی است که ستاره شناسان با استفاده از آن به بر آورد تغییرات روی داده در موقعیت و سرعت یک ستاره به خاطر گردش سیاره فراخورشیدی برگرداگرد آن می پردازند. با استفاده از این روش، ستاره شناسان، جرم سیاره و زمان مورد نیاز برای گردش سیاره به دور ستاره میزبان را برآورد می کنند.

شایان ذکر است، برای ستاره شناسان، سیارات فراخورشیدی که بر مدار ستاره های دیگری غیر از خورشید می چرخند دارای جذبه بالایی هستند، زیرا از نظر ستاره شناسان این سیارات دارای پتانسیل بالایی برای میزیانی حیات بیگانه هستند. یکی از اصلی ترین چالش های ستاره شناسان در خصوص تحقیق بر روی سیارات فراخورشیدی عدم دسترسی به فناوری های پیشرفته در جهت مشاهده مستقیم این سیارات است.