- عضویت
- 22/8/19
- ارسال ها
- 83
- امتیاز واکنش
- 400
- امتیاز
- 183
- زمان حضور
- 1 روز 8 ساعت 36 دقیقه
آيا داشتن چشم بصيرت( يعنى باطن افراد را ديدن) و شنيدن حرفهاى حيوانات و خواندن افكار ديگران مى تواند حقيقت داشته باشد؟ فكر كنم پيامبران چنين تواناييهايى را داشته اند؟ اسامى آنها چه بوده است؟
درباره چشم بصيرت نخست بايد دانست نزد اهل حكمت و عرفان، عالم برزخ عالمى فراتر از عالم دنياست. لذا به هر مقدار ما از دلبستگى و وابستگى به ماديات دنيا دور شويم به عالم مافوق آن بيشتر دسترسى مى يابيم. بنابر آنچه از روايات به دست مى آيد، علاوه بر انجام واجبات و ترك محرمات، اگر انسان سالك به نوافل و رعايت تقوا بيش از حد معمول موفق شود بيش از آنچه ديگران از جهت معنوى به دست آورده اند، خواهد رسيد كه از آن به چشم برزخى تعبير مى شود و «حقايق» را فراتر از «وقايع» مى تواند ببيند.
حديث قرب النوافل
«عن ابى عبد الله (ع) قال: قال رسول الله (ص) قال الله: ما تحبب الى عبدى بشىء احب الى مما افترضه عليه و انه ليتحبب الى بالنافله حتى احبه، فاذا احببته كنت سمعه الذى يسمع به و بصره الذى يبصر به و لسانه الذى ينطق به، و يده التى يبطش بها و رجله التى يمشى بها اذا دعانى اجبته و اذا سألنى اعطيته از پيامبر (ص) روايت شد كه خداوند فرمود: اظهار دوستى نكرد بنده من به چيزى دوست داشتنى تر از آنچه واجب كردم بر او، و او با نوافل به سوى محبت من مى آيد تا اينكه من نيز او را دوست بدارم. پس هنگامى كه او را دوست بدارم شنوايى او مى باشم آن گاه كه مى شنود و بينايى او مى باشم آن گاه كه مى بيند و زبان او مى باشم آن گاه كه سخن مى گويد و دست او مى باشم آن گاه كه ضربه مى زند و پاى او مى باشم آن گاه كه راه مى رود، هنگامى كه به درگاه من دعا كند اجابت مى كنم و اگر از من درخواست كند به او مى دهم»(۱)
جهت دستيابى به اين مقامات گفتنى است خداوند راز خلقت انسان را در هنگام خلق آدم (ع) به ملائكه بيان نمود: «انى جاعل في الارض خليفه». در حالى كه فرشتگان مى دانستند موجود زمينى، فساد و خونريزى خواهد داشت، ولى سجده آنها در برابر آدم (ع) نشان داد كه در پشت اين فساد احتمالى و ظاهرى، رازى بزرگ نهفته است و آن مقام عبوديت انسان در مقابل خداوند مى باشد.
لذا از همان ابتداى خلقت دو نيروى ظاهرى و باطنى در درون انسان صف آرايى كرده و هر كدام سعى كرده قلب انسان را تسخير نمايند براى اين منظور شيطان و نفس اماره در مقابل پيامبران الهى و عقل قرار دارند، حال اگر اين انسان در مقابل خداوند متعال خاضع و خاشع شده و به معرفت و بصيرت برسد و تنها خدا را پرستش كند بر فرشتگان (كه كارى جز خير و نور نمىتوانند انجام دهند) برترى دارد.
معرفت و بصيرت در منابع روايى ما از اهميت بسيار زيادى برخوردار است، يك ساعت تفكر در آفريده هاى خداوند، آينده جهان و فرجام انسان، مىتواند فكر آدمى را تصحيح كرده و او را به راه راست رهنمون سازد و از هفتاد سال عبادت برتر شناخته شده است. اين معرفت همان «چشم دل» است كه در سؤال به آن اشاره شده است، يعنى شخص با چشم حقيقتبين به طبيعت و اطرافيان خود نگاه مىكند، نعمتى كه در نهان همه انسانها به وديعت گذارده شده و تنها غفلت و توجه به جنبه هاى خاكى و طبيعى چشم باطنى را ضعيف و كم سو ساخته است و تنها با اعتقاد راسخ و عمل صالح كه چشم حقيقت بين فعال و احياء شده، در روايات منقول از على (ع) از معرفت و بصيرت به عنوان «نور قلب»، «غايت فضايل»، «اصل هر خير»، «گنج عظيم فناناپذير» ياد شده است(۲)
از نظر گاه امام على (ع) «كم سخنى و گزيده گويى»، «ملازمت با حق»، «استقامت در دين»، «هم نشينى با نيكان»، «انجام عمل صالح»، «مدارا با مردم»، «صدق و دوستى»، «ادب ورزيدين»، «عفت ورزيدن»، «عفو و گذشت كردن از مردم»، «تجاهل كردن به خطاهاى مردم»، «غيبت كردن»، «زهد ورزيدن در دنيا»، «موقع سكوت ذكر گفتن»، «اخلاص در عمل داشتن» و «جدال و مراء نكردن»،(۳)
نشانههاى عقل و بصيرت شمرده شده است، قرآن مجيد مىفرمايد: ان تتقوا الله يجعل لكم فرقانا هر كس تقوا پيشه كند خداوند به او فرقان «قدرت تميز بين حق و باطل» عطا مىكند» اين فرقان كه همان چشم دل و چشم حقيقتبين است مؤمن را از مهلكههاى گوناگون نجات داده و به سوى رستگارى رهنمون مىنمايد.
درباره چشم بصيرت نخست بايد دانست نزد اهل حكمت و عرفان، عالم برزخ عالمى فراتر از عالم دنياست. لذا به هر مقدار ما از دلبستگى و وابستگى به ماديات دنيا دور شويم به عالم مافوق آن بيشتر دسترسى مى يابيم. بنابر آنچه از روايات به دست مى آيد، علاوه بر انجام واجبات و ترك محرمات، اگر انسان سالك به نوافل و رعايت تقوا بيش از حد معمول موفق شود بيش از آنچه ديگران از جهت معنوى به دست آورده اند، خواهد رسيد كه از آن به چشم برزخى تعبير مى شود و «حقايق» را فراتر از «وقايع» مى تواند ببيند.
حديث قرب النوافل
«عن ابى عبد الله (ع) قال: قال رسول الله (ص) قال الله: ما تحبب الى عبدى بشىء احب الى مما افترضه عليه و انه ليتحبب الى بالنافله حتى احبه، فاذا احببته كنت سمعه الذى يسمع به و بصره الذى يبصر به و لسانه الذى ينطق به، و يده التى يبطش بها و رجله التى يمشى بها اذا دعانى اجبته و اذا سألنى اعطيته از پيامبر (ص) روايت شد كه خداوند فرمود: اظهار دوستى نكرد بنده من به چيزى دوست داشتنى تر از آنچه واجب كردم بر او، و او با نوافل به سوى محبت من مى آيد تا اينكه من نيز او را دوست بدارم. پس هنگامى كه او را دوست بدارم شنوايى او مى باشم آن گاه كه مى شنود و بينايى او مى باشم آن گاه كه مى بيند و زبان او مى باشم آن گاه كه سخن مى گويد و دست او مى باشم آن گاه كه ضربه مى زند و پاى او مى باشم آن گاه كه راه مى رود، هنگامى كه به درگاه من دعا كند اجابت مى كنم و اگر از من درخواست كند به او مى دهم»(۱)
جهت دستيابى به اين مقامات گفتنى است خداوند راز خلقت انسان را در هنگام خلق آدم (ع) به ملائكه بيان نمود: «انى جاعل في الارض خليفه». در حالى كه فرشتگان مى دانستند موجود زمينى، فساد و خونريزى خواهد داشت، ولى سجده آنها در برابر آدم (ع) نشان داد كه در پشت اين فساد احتمالى و ظاهرى، رازى بزرگ نهفته است و آن مقام عبوديت انسان در مقابل خداوند مى باشد.
لذا از همان ابتداى خلقت دو نيروى ظاهرى و باطنى در درون انسان صف آرايى كرده و هر كدام سعى كرده قلب انسان را تسخير نمايند براى اين منظور شيطان و نفس اماره در مقابل پيامبران الهى و عقل قرار دارند، حال اگر اين انسان در مقابل خداوند متعال خاضع و خاشع شده و به معرفت و بصيرت برسد و تنها خدا را پرستش كند بر فرشتگان (كه كارى جز خير و نور نمىتوانند انجام دهند) برترى دارد.
معرفت و بصيرت در منابع روايى ما از اهميت بسيار زيادى برخوردار است، يك ساعت تفكر در آفريده هاى خداوند، آينده جهان و فرجام انسان، مىتواند فكر آدمى را تصحيح كرده و او را به راه راست رهنمون سازد و از هفتاد سال عبادت برتر شناخته شده است. اين معرفت همان «چشم دل» است كه در سؤال به آن اشاره شده است، يعنى شخص با چشم حقيقتبين به طبيعت و اطرافيان خود نگاه مىكند، نعمتى كه در نهان همه انسانها به وديعت گذارده شده و تنها غفلت و توجه به جنبه هاى خاكى و طبيعى چشم باطنى را ضعيف و كم سو ساخته است و تنها با اعتقاد راسخ و عمل صالح كه چشم حقيقت بين فعال و احياء شده، در روايات منقول از على (ع) از معرفت و بصيرت به عنوان «نور قلب»، «غايت فضايل»، «اصل هر خير»، «گنج عظيم فناناپذير» ياد شده است(۲)
از نظر گاه امام على (ع) «كم سخنى و گزيده گويى»، «ملازمت با حق»، «استقامت در دين»، «هم نشينى با نيكان»، «انجام عمل صالح»، «مدارا با مردم»، «صدق و دوستى»، «ادب ورزيدين»، «عفت ورزيدن»، «عفو و گذشت كردن از مردم»، «تجاهل كردن به خطاهاى مردم»، «غيبت كردن»، «زهد ورزيدن در دنيا»، «موقع سكوت ذكر گفتن»، «اخلاص در عمل داشتن» و «جدال و مراء نكردن»،(۳)
نشانههاى عقل و بصيرت شمرده شده است، قرآن مجيد مىفرمايد: ان تتقوا الله يجعل لكم فرقانا هر كس تقوا پيشه كند خداوند به او فرقان «قدرت تميز بين حق و باطل» عطا مىكند» اين فرقان كه همان چشم دل و چشم حقيقتبين است مؤمن را از مهلكههاى گوناگون نجات داده و به سوى رستگارى رهنمون مىنمايد.
چشم برزخی
رمان ۹۸ | دانلود رمان
نودهشتیا,بزرگترین مرجع تایپ رمان, دانلود رمان جدید,دانلود رمان عاشقانه, رمان خارجی, رمان ایرانی, دانلود رمان بدون سانسور,دانلود رمان اربابی,
roman98.com
