10 قانونی که در برخورد با موجودات فضایی باید رعایت کنیم

MacTavish · 29/8/19

از سال‌ها قبل سازمان فضایی ناسا و سازمان ملل متحد هم سو با کنگره‌ی آمریکا قوانینی را برای جلوگیری از تنش بین انسان‌ها و بیگانگان بر سر قلمروی یکدیگر و همچنین تماس با موجودات فضایی وضع کرده‌اند.

درحال حاضر هیچ شواهدی مبتنی‌ بر پذیرش یا رد موجودات فرازمینی وجود ندارد. برخی از آژانس‌های رسمی دنیا مانند سازمان ملل متحد و کنگره‌ی آمریکا از روی احتیاط قوانینی را وضع کرده‌اند که به هنگام برخورد با موجودات فرازمینی بتوان به آن اتکا کرد. استیون هاوکینگ در برخی سخنرانی‌های خود گفته است که موجودات فضایی واقعا وجود دارند و برقراری ارتباط با موجودات فضایی می‌تواند برای بشر خطرناک باشد. شاید برای شما سوال باشد که به‌هنگام تماس با فرازمینی‌ها چه عکس‌العملی نشان خواهیم داد؟ چه کسی صاحبان اصلی سیارات خواهد بود؟ هم موجودات بیگانه و موجودات فضایی موظف خواهند بود 10 قانون زیر را که رسما به تصویب رسیده است، رعایت کنند:

آزمایش فضانوردان بعد از اتمام ماموریت

کنگره‌ی ایالات متحده آمریکا با تصویب قانونی در سال 1969، خواستار آن شد که فضانوردان به هنگام اتمام ماموریت‌های فضایی خود، برای مدت زمان معینی زیر نظر آزمایش‌های متعدد قرار بگیرند تا اطمینان حاصل شود که به‌طور آگاهانه یا ناآگاهانه زندگی بیگانگان را برای زمینی‌ها نیاورده باشند. این قانون درست مدتی قبل از آغاز ماموریت سفینه‌ی آپولو 11 (Apollo 11) تصویب شده بود. برخلاف کنگره‌ی آمریکا، ناسا از ورود میکروب‌های فضایی به زمین که می‌توانست موجب شیوع بیماری‌هایی شود، نگران نبود.

بسیاری از افراد از این قانون برداشت اشتباهی کرده و معتقد بودند که اجرای این قانون به معنی این است که از این به بعد آمریکایی‌ها نمی‌توانند با موجودات فرازمینی هیچ‌گونه ارتباطی برقرار کنند. این قانون در سال 1977 بعد از آزمایش‌ها و بررسی‌هایی که روی فضانوردان صورت گرفت و مشخص شد که فضانوردان هیچ‌‌گونه آلودگی و بیماری را با خود به زمین نیاورده‌اند، لغو شد.

نظارت سازمان ملل بر ملاقات فرازمینی‌ها

در سال 1967، سازمان ملل متحد عهدنامه‌ای را در مورد اصول حاکم بر فعالیت‌های دولت‌ها در زمینه اکتشاف و استفاده از ماه و دیگر اجرام آسمانی، امضا کردند. این پیمان‌نامه اغلب به عنوان «پیمان فضایی ماورای جو» نامیده می‌شود. این عهدنامه در ابتدا توسط روسیه، انگلستان و ایالات متحده امضا شد، اما اکنون بیش از 125 کشور آن‌را امضا کرده‌اند. در بند پنجم این عهدنامه آمده است که کشورهای عضو این پیمان باید هرگونه پدیده‌ای را که در فضای خارج از زمین کشف می‌‌کنند و باعث به خطر افتادن زندگی و سلامت فضانوردان می‌شود، بلافاصله به دیگر کشورهای عضو معاهده یا دبیر کل سازمان ملل متحد اطلاع دهند؛ این بند شامل هر گونه حیات فرازمینی خواهد بود.

در سال 2011، مازالان عثمان (Mazalan Othman) مدیردفتر امور مسائل فضایی سازمان ملل متحد، در یک سخنرانی گفت که قبل از اینکه با بیگانگان فضایی ارتباط برقرار کنیم باید قوانینی را برای مدیریت این ارتباطات و تماس‌ها داشته باشیم. این امر منجر به گزارش‌های گسترده‌ای شد که عثمان به‌عنوان سفیر بیگانه سازمان ملل منصوب شده است که بعدها عثمان این گزارش‌‌ها را تکذیب کرد. با این حال، براساس این پیمان فضایی، سازمان ملل متحد در میان اولین کسانی خواهد بود که از موضوع ملاقات فضانوردان با موجودات فضایی مطلع خواهد شد.

قوانین ارتباط با موجودات فضایی

با مشاهده آب مایع روی سطح مریخ، احتمال وجود زندگی در آنجا افزایش پیدا کرده است. براساس پیمان فضایی ماورای جو، هرگونه آلودگی در زندگی بیگانه‌ها توسط انسان و تکنولوژی انسانی، ممنوع است و هر جایی که آب مایع باشد یک «منطقه ویژه» محسوب می‌شود و قوانین خاصی برای مطالعه و تحقیق در آن منطقه‌ی ویژه برقرار خواهد بود. دیگر مناطق ویژه شامل کوه‌های آتشفشانی یا غارها می‌شوند. به‌همین علت، علارغم هیجان غیرقابل توصیف فضانوردان از دیدن آب در سطح مریخ، ناسا اجازه‌ی ثبت هیچ‌گونه تصویری را نداشت.

تجهیزات جستجو در فضاهای خارج از زمین، استانداردهای استریلیزاسیون لازم را برای ارسال آنها به مناطق ویژه که امکان پشتیبانی از حیات دارند و جمع آوری اطلاعات، ندارند. انسان‌‌ها نیز اجازه‌‌ی ورود به این مناطق را ندارند مگر اینکه روبات‌های استریل شده مطالعات اولیه را انجام داده باشند. چندین شرکت ازجمله شرکت اسپیس ایکس، ناسا و مارس وان برای ارسال انسان به مریخ برنامه‌ریزی کرده‌اند، این سوال مطرح می‌شود که آیا انسان به این قوانین پایبند خواهد بود و از مکان‌هایی که می‌توانند بزرگترین کشفیات تاریخ را در پی داشته باشند، دور خواهد ماند؟

حقوق مالکیت فضا برای مهاجران

با توجه به پیمان فضایی ماورای جو سازمان ملل متحد، هیچ انسان یا ملتی نمی‌تواند کل یا بخشی از سیاره را متعلق به خود داند چراکه همه‌ی این سیارات متعلق به تمام جهانیان است. هم اکنون دولت‌های مختلفی برای مستقر شدن انسان در مریخ و فتح آن برنامه‌‌ریزی کرده‌اند اما سولی اصلی این است که در صورت مهاجرت زمینی‌ها چه قوانینی در مریخ حاکم خواهد بود؟

در آن زمان مهاجران زمینی جزو موجودات فضایی محسوب خواهند شد. در سال 1962 سازمان ملل متحد بیانیه‌ای در مورد همین موضوع به تصویب رساند.این بیانیه در مورد قوانین مدیریت فعالیت‌های کشورها در جستجو و استفاده از فضای خارج از زمین است که براساس آن مسئولیت حفظ جان سرنشینان فضاپیما و صلاحیت آن برای هر کشوری که فضاپیمایی را به خارج از جو زمین بفرستد، برعهده‌ی خود خواهد بود. خدمه و سرنشینان یک سفینه فضایی مریخ درست همانند خدمه یک کشتی آب‌های بین‌المللی، باید از قوانین کشوری که فضاپیما را پرتاب کرده است، پیروی کند. برای مثال، فضانوردان ناسا هنوز باید قوانین ایالات متحده را پیروی کنند.

حقوق یکسان بیگانگان و زمینی‌ها

در سال 1953، اندرو هیلی (Andrew Haley) وکیل و معاون سابق فدراسیون بین‌المللی فضانوردی (IAF)، مقاله‌ای را منتشر کردند که در آن به موضوع رفتار با موجودات فرازمینی پرداخته شده بود. او در این مقاله می‌نویسد بدون در نظر گرفتن اینکه موجودات فضایی از جای دیگری آمده‌اند ما باید طوری با موجودات بیگانه رفتار کنیم که دوست داریم آنها با ما برخورد کنند. این قانون طلایی با عنوان فراقانون (metalaw) گسترش یافت که بعدا توسط وکیل و حقوقدان اتریشی به نام ارنست فاسان (Ernst Fasan) در 3 بند تعریف شد:

انسان‌ها و موجودات فضایی حقوق یکسان و برابری دارند.
انسان‌ها اجازه‌ی آسیب به بیگانگان را ندارند.
انسان‌‌ها باید اراده و آزادی موجودات فضایی را برای زندگی و فضای امن، به رسمیت بشناسند تا آنها زندگی راحتی داشته باشند.

فضانوردان نمایندگان نژاد انسان هستند

سامان ملل متحد با تمام قوانینی که برای اکتشافات فضایی و موجودات فضایی وضع کرده است، فضانوردان را به عنوان نمایندگان بشر در فضا انتخاب کرده است. به‌همین دلیل بعضی از افراد این سوال را می‌پرسند که تمرینات و آموزش‌های فضانوردان به هنگام مواجه با موجودات فضایی تا چه حد کافی است که باعث آزار این موجودات نشوند؟ به‌گفته‌ی فضانورد بازنشسته‌ی ناسا، کلایتون سی اندرسون (Clayton C. Anderson)، نحوه‌ی برخورد با موجودات فضایی فعلا از برنامه‌های آموزشی ناسا نیست.

گرفتن مالیات از موجودات فضایی

ارایه یک نسخه از قوانین مالیاتی ایالات متحده‌ی آمریکا، می‌تواند آغازگر اولین تنش‌ها بین موجودت فرازمینی و انسان‌ها باشد. براساس این قانون، فروش هر چیزی که در فضا توسط آمریکا صورت می‌گیرد شامل همان قوانینی است که در داخل خاک آمریکا به فروش می‌رود. این قانون هنوز در مورد فروش محصولات به فرازمینی‌ها برنامه‌‌ی مشخصی ندارد؛ مبادله‌ی کالا به کالا نیز مشمول قانون مالیاتی ایالات متحده آمریکا می‌شود.

با این حال، ناسا معاف از پرداخت مالیات است، طوریکه آنها می‌تواند تمام معاملات مورد نظر خود را آزادانه بدون پرداخت هزینه و محدودیتی، انجام دهد. متاسفانه این قانون مشمول بیگانگان فضایی نمی‌شود و موجودات فرازمینی‌ باید قبل از انجام هرگونه معاملات تجاری با آمریکایی‌ها، غیرانتفاعی بودن خود را در این کشور به ثبت برسانند. در غیر این صورت در نخستین معاملات تجاری خود با زمینی‌های درس ناخوشایندی یاد خواهند گرفت و مثل یک شهروند آمریکایی مجبور به پرداخت مالیات خواهند بود.

قانونی بودن دستگیری موجودات فضایی

اولین کسی که مدعی ربوده شدن توسط موجودات بیگانه بود، شخصی 23 ساله‌ی برزیلی به نام آنتونی ویلاس بواس (Antonio Vilas Boas) است که در سال 1957 توسط موجودات فضایی ربوده شده بود. آنتونی ویلاس بواس ادعا می‌کند که این تجربه را در 16 اکتبر 1957، هنگام شخم‌زدن مزرعه‌ خانوادگی‌شان در نزدیکی سائو فرانسیسکو دسایس در برزیل از سر گذرانده است. سال‌ها پیش، ارتش ایالات متحده اولین قوانین را به‌هنگام برخورد با موجودات بیگانه وضع کرد که اسم این قوانین «هفت گام برای برقراری تماس» است.

همچنین بخوانید: موجودات فضایی انسان‌ها را می‌ربایند: برخورد نزدیک از نوع چهارم

یکی از این گام‌ها ربودن موجودات فضایی برای آزمایش‌های گوناگون است اما باید تکنولوژی موجودات فضایی از انسان‌ها عقب‌تر باشد که قادر به ربودن آنها باشیم. ما به‌طور مخفیانه وارد قلمرو آنها می‌شویم و مثل موجودات شرور آنها را دزدیده و بعد از انجام آزمایش‌های مختلف روی بدنشان، دوباره آنها را به محل زندگی خود بر‌می‌گردانیم یا نحوه‌ی ربایش او را برای همنوعان خود تعریف کنیم.

پاسخ به پیام‌های موجودات فضایی

کمیته‌ی دائمی آژانس بین‌المللی جستجوی فضایی برای هوش فرازمینی، یک سازمان بین‌‌المللی است. کار این سازمان جستجوی موجودات فضایی است. آنها دائما انواع مختلفی از امواج را مانند امواج رادیویی یا مایکروویو، برای پیام‌های و سیگنال‌های دریافتی از سوی بیگانگان بررسی می‌‌کنند. نیکلا تسلا (Nikola Tesla) در سال 1896 ادعا کرده بود که می‌توان از امواج رادیویی برای ارسال پیام به بیگانگان استفاده کرد. از سال 1960 سازمان ناسا با بودجه‌ی ایالات متحده روی چنین طرحی کار می‌کند.

این کمیته همچنین قوانینی را وضع کرده است که در صورت اجرای آن افراد به هنگام تماس با بیگانگان موظف به پیروی از این قانون می‌باشند. مثلا در صورت دریافت سیگنال توسط هر فرد حقیقی یا حقوقی از سوی فرازمینی‌ها تا زمانی که جهانیان از این موضوع آگاه نشده‌اند و اجماع جهانی صورت نگرفته است، حق ندارد به پیام آنها پاسخ دهد و باید بین دریافت سیگنال فضایی و پاسخ به آن فاصله‌ی زمانی وجود داشته باشد. امیدواریم موجودات فضایی صبورتر از زمینی‌ها باشند.

فضا مال زمینی‌هاست

همانطور که در بالا گفته شد، پیمان فضایی ماورای جو سازمان ملل، تمام سیارات را متعلق به تمام جهانیان می‌داند. علاوه‌بر این کشورها خود مسئول تمام خساراتی که به سیارت وارد می‌کنند، هستند. شرایط، زمانی پیچیده‌تر خواهد شد که یک کریستف کلمب (Christopher Columbus) دیگر از جایی دیگر آمده و درست زمانی که ما فکر می‌کردیم صاحبان فضا هستیم، آن‌را به کنترل خود در خواهد آورد.

مالکیت کل یا بخشی از فضای خارج از زمین برخلاف پیمان فضایی ماورای جو خواهد بود و تنها کشورهایی که آن‌را امضا کرده‌اند از آن پیروی خواهند کرد. اصلی‌ترین مشکل این است که بسیاری از موجودات فضایی و حتی برخی کشورها از این عهدنامه خارج خواهند شد و همچنین معلوم نیست موجودات فضایی نیز چه قوانینی در این مورد خواهند داشت.