- عضویت
- 12/8/18
- ارسال ها
- 2,010
- امتیاز واکنش
- 7,214
- امتیاز
- 308
- زمان حضور
- 0
خلاصه داستان:
داستان فیلم در سال ۱۹۸۷ و در دوران تند و تلخ نخست وزیری مارگارت تاچر در بریتانیا اتفاق می افتد. و درباره یک نوجوان است که در همین شرایط یاد می گیرد که چگونه زندگی کند، خانواده اش را درک کند و استعداد خوانندگی خود را پیدا کند و ...
بازیگران:
Viveik Kalra (ویویک کالرا)
Kulvinder Ghir (کولویندر جیر)
Meera Ganatra (میرا گاناترا)
Aaron Phagura (آرون فاگورا)
تصاویر فیلم
خلاصه نظر منتقدان:
The Playlist (امتیاز ۹.۱ از ۱۰)
این فیلم یکی از جذاب‌ترین و مفرح‌ترین فیلم‌های سال است چرا که شور و شوق زیادی در موسیقی آن، فیلمنامه و بازیگری آن یافت می‌شود.
اون گلیبرمن – Variety (امتیاز ۹ از ۱۰)
این فیلم نمونه‌ی مشابه یکی از درام‌هایی است که در دهه‌ی ۸۰ ساخته می‌شدند – داستانی درباره‌ی دوران بلوغ – اما همچنان یک فیلم راک ان رول رومانتیک و دوست‌داشتنی است.
استیو پاند – TheWrap (امتیاز ۹ از ۱۰)
فیلم «کور شده به وسیله‌ی آن نور» اثری بذله‌گو و ساده است، درست مثل یکی از آهنگ‌های برتر «اسپرینگستن».
دیوید الریچ – Indiewire (امتیاز ۸.۳ از ۱۰)
اگر حتی کوچک‌ترین وابستگی احساسی‌ای هم به موسیقی «اسپرینگستن» دارید، این فیلم قرار است شما را زیر بار احساسات له بکند.
کلینت وورتینگتون – Consequence of Sound (امتیاز ۸.۳ از ۱۰)
فیلم «کور شده به وسیله‌ی آن نور» یک اثر احساسی و مخاطب راضی‌کن درباره‌ی این مسئله است که موسیقی چگونه می‌تواند زندگی ما را تغییر بدهد.
آنتونی ری بنچ – Film Threat (امتیاز ۸ از ۱۰)
فیلم «کور شده به وسیله‌ی آن نور» اثر خوبی است که برخی مسايل مثل سـ*ـیاست، نژاد، سنت‌های خانوادگی، ملالت‌های اجتماعی و رومنس را بررسی می‌کند. فیلم هیچ‌وقت حس موعظه یا سطحی‌بودن به خود نمی‌گیرد.
جان دیفور – The Hollywood Reporter (امتیاز ۷ از ۱۰)
فیلم «کور شده به وسیله‌ی آن نور» درست به اندازه‌ی «مثل بکهام بهش قوس بده» به فرمول فیلم‌سازی این کارگردان وفادار است.
تیم گریرسون – Screen International (امتیاز ۷ از ۱۰)
در حالی که این درام دوران بلوغ محور اتکای زیاد از حدی بر روی بزرگترین آهنگ‌های «اسپیرینگستن» برای درآوردن لحظات احساسیش دارد، این فیلم همچنان اثری دوست‌داشتنی و تکان‌دهنده درباره‌ی یافتن هویت خودتان باقی می‌ماند.
دن مکا – The Film Stage (امتیاز ۵ از ۱۰)
سرعت اتفاقات اثر در قسمت سوم افزایش می‌یابد که مشخصا حاصل تلاش کارگردان برای جمع‌بندی آن است. فیلم یا مخاطبانش را در این قسمت از دست داده است یا تازه به دست می‌آورد.
بنجامین لی – The Guardian (امتیاز ۴ از ۱۰)
تماشای جواب‌ندادن یک فرمول تکراری ملال‌آور است.
نقد و بررسی فیلم به قلم James Berardinelli (جیمز براردینِلی)
نشریه ReelViews
نمره 7.5 از 10
فیلم «کور شده به وسیله‌ی آن نور» یک سوم شرح حالی بر آقای «بروس اسپرینگستن» است، یک سوم بازسازی سطح پایینی از دهه‌ی ۸۰ و یک سوم دیگر هم حس خوب همراه شدن پدر و فرزندی با یکدیگر است. به طرز شگفت‌انگیزی اما فیلم در هدف خود موفق می‌شود، هدفی که برای مخاطبان راضی‌کننده است و چندان سطحی هم نمی‌شود. فیلم متن برخی از بهترین آثار «اسپیرینگستن» را شخصی‌سازی می‌کند و نه تنها جهانی‌بودن موسیقی بلکه ایده‌های زیرین آن را به ما نشان می‌دهد. درست مثل فیلم‌های «راکت‌من» (Rocketman) و «دیروز» (Yesterday)، فیلم «کور شده به وسیله‌ی آن نور» نیز برای کسانی که موسیقی را دوست دارند جذابیت بالایی خواهد داشت.
کارگردان این فیلم یعنی «گوریندر چادا» که تلاش‌های قبلیش در فیلم‌سازی شامل آثاری مثل «عروس و تعصب» (Bride and Prejudice) و «مثل بکهام بهش قوس بده» (Bend it Like Beckham) می‌شود، مقداری از سلیقه‌ی بالیوودی خود را به داستانی درباره‌ی موضوع تکراری یک پسر هنرمند و پدری سنتی آورده است. در این مورد، «جاوید» (ویویک کالرا) مورد اول است؛ یک پسر ۱۶ ساله که عاشق موسیقی، «بروس اسپیرینگستن» و دختری رادیاکال به نام «الیزا» (نل ویلیامز) است. «مالک» (کولویندر گیر) نیز مورد دوم است؛ کسی که به مدت ۱۶ سال در کارخانه کار کرده است. او به امید ساختن یک زندگی بهتر برای پسرش از پاکستان به «انگلیس» مهاجرت کرد اما حالا خود را در موقعیتی می‌بیند که از کار بی‌کار شده است و و باید بر روی همسر خود و هنر دوزندگی او برای گذران زندگی حساب بکند. «مالک» که هیچ‌گونه کاربردی در علاقه‌ی پسرش «جاوید» به نوشتن نمی‌بیند، او را به سوی اقتصاد و داشتن یک شغل مناسب اجبار می‌کند؛ مسیری که چندان باب طبع این جوانک رومانتیک نیست.
وقتی که «برادران کوئن» دیالوگ «بدون امید، بدون طناب، بدون زمان» را نوشتند، احتمالا داشتند درباره‌ی فردی به اسم «جاوید» صحبت می‌کردند؛ فردی در موقعیتی بسیار بد که تنها خواسته‌ش خروج از شهر کوچک محل زندگی و ورود به دانشگاه منچستر است. توصیه‌ی پدرش مبنی بر اینکه:« از دخترها دور شو و به دنبال یهودی‌ها بیفت» چیزی نیست که بشود با آن به ادامه‌ی زندگی پرداخت.
بخش اول فیلم با احتیاط زیاد شرایط و موقعیت سال ۱۹۸۷ را با همان کلیشه‌های همیشگی ایجاد می‌کند (از جمله گوشی تلفنی که از یک آجر هم بزرگ تر است و مدل مویی که حتی از آن گوشی هم ابعاد عظیم‌تری دارد) و همچنین استفاده از آهنگ‌های پاپ مشهور که بتواند حس و حال آن فضا را جا بیاندازد. «جاوید» سوار بر جریان زندگی و در تلاش برای رسیدن به یک رویا است اما واقعیت این است که او در حقیقت در مسیر برخورد با یک بن‌بست است که البته در اینجا ۳ اتفاق مهم می‌افتند. اولین مورد ورود یک معلم انگلیسی جدید به نام «خانم کلی»( با بازی هیلی اتول) است که علاقه‌ی زیادی به سبک نوشتاری «جاوید» نشان می‌دهد. دومین مورد هم توجه «لیزا» است، علاقه‌ای که بیشتر از اینکه معطوف به سبک نوشتاری این جوانک باشد به شخصیت واقعی او است. سومین مورد هم برخورد با «روپس» (آرون فاگورا) است، یکی از بزرگترین علاقمندان به «اسپیرینگستن» که کاست آثاری مثل «متولد آمریکا» (Born in The USA) و «تاریکی در لبه» (Darkness on the Edge of the Town) را به «جاوید» می‌دهد و به وی می‌گوید که این نوارها همه چیز را تغییر خواهند داد. آن‌ها واقعا همه چیز را تغییر می‌دهند.
اولین آهنگ «اسپیرینگستن» در این فیلم یعنی «رقصیدن در تاریکی» (Dancing in the Dark) قصد دارد تا بیننده را درست در همان مسیر و ماجراجویی‌ای ببرد که «جاوید» رفته بود، آن هم با نشان دادن این نکته که یک سفیدپوست از نیویورک می‌تواند به درستی ذهنیت یک فرد پاکستانی مهاجر به بریتانیای کبیر را نشان بدهد. کارگردان برای نشان دادن این مسئله از یک تمهید سطحی استفاده نکرده است که بخواهد متن آهنگ را بر روی تصویر بگذارد و سپس یک سری چیز در پشت آن نشان بدهد. شاید تصاویر به اندازه‌ی قابل انتظار تاثیرگذار نباشند اما موسیقی «اسپیرینگستن» کار خود را می‌کند.
بخش دوم و میانی «کور شده به وسیله‌ی آن نور» سرزنده‌ترین بخش آن است؛ بخشی که پر از موسیقی آثار اسپیرینگستن بوده و گاها نیز تمام موزیکال شده و شخصیت‌ها دست در دست یکدیگر شروع به آهنگ خواندن و رقصیدن می‌کنند. دو آهنگ مهم در این بخش «در طی تمام طول شب ثابتش کن» (Prove It All Night) که «جاوید» با فرد مورد علاقه‌ی جدیدش در آن می‌رقصد و «الیزا» نیز متوجه می‌شود که چیزهای خیلی بیشتری در وجود «جاوید» است. دومین آهنگ نیز «متولد شده برای دویدن» (Born to Run) که در آن نیز همه مشغول به کاری می‌شوند که با توجه به «نام» اثر از آن انتظار دارید.
۴۵ دقیقه‌ی پایانی اثر بسـ*ـتر دراماتیک مناسب‌تری دارد؛ فیلم آهنگ‌های «اسپیرینگستن» را به کناری زده و بیشتر بر روی مشکلات «جاوید» تمرکز می‌کند؛ عدم اعتماد به نفس او، محیط نژادپرستانه‌ای که او در آن زندگی می‌کند (در جایی از فیلم فردی به روی او تف می‌‌اندازد) و مشکلات فزاینده‌ی او با پدرش. فیلمنامه هیچ رویکردی متفاوتی در نشان دادن اینکه «جاوید» چگونه مسیر به بلوغ را طی می‌کند ندارد اما در هر صورت این کار را با صداقت انجام می‌دهد.
فیلمنامه به صورت مختصر بر روی زندگی و تجربیات روزنامه‌نگاری به نام «سرفز منذور» واقع شده است، فردی که ادعا می‌کند به بیش از ۱۵۰ کنسرت از «اسپیرینگستن» رفته است و زندگی‌نامه‌ی او یعنی «سلام بر شما از پارک بری» (Greetings from Bury Park) الگوی ساخت اثر را مهیا کرده است. او فیلمنامه را با خانم «چادا» و همسر او یعنی «پال مایدا برگز» نوشته است. خانم «چادا» در طول دوران کاریش بیشتر برای این شناخته شده است که سختی‌های زندگی هندی‌های جوان در جوامع غربی را به تصویر می‌کشد. فیلم «کور شده به وسیله‌ی آن نور» ثابت می‌کند که او در به تصویر کشیدن زندگی از دید مردان اصلا مشکلی ندارد. «کور شده به وسیله‌ی آن نور» فیلم جذابی درباره‌ی دوران بلوغ است که قدرت موسیقی در ایجاد تغییرات در مقادیر بزرگ را به تصویر می‌کشد. آهنگ‌های «اسپیرینگستن» و پیام فیلم چه در زمان کنونی «برگزیت» و فعالیت‌های پوپولیستی و چه در انگلیس میانه‌ی دهه‌ی ۸۰ به صورت یکسان جواب می‌دهند.
مترجم :امید بصیری
داستان فیلم در سال ۱۹۸۷ و در دوران تند و تلخ نخست وزیری مارگارت تاچر در بریتانیا اتفاق می افتد. و درباره یک نوجوان است که در همین شرایط یاد می گیرد که چگونه زندگی کند، خانواده اش را درک کند و استعداد خوانندگی خود را پیدا کند و ...
بازیگران:
Viveik Kalra (ویویک کالرا)
Kulvinder Ghir (کولویندر جیر)
Meera Ganatra (میرا گاناترا)
Aaron Phagura (آرون فاگورا)
تصاویر فیلم
خلاصه نظر منتقدان:
The Playlist (امتیاز ۹.۱ از ۱۰)
این فیلم یکی از جذاب‌ترین و مفرح‌ترین فیلم‌های سال است چرا که شور و شوق زیادی در موسیقی آن، فیلمنامه و بازیگری آن یافت می‌شود.
اون گلیبرمن – Variety (امتیاز ۹ از ۱۰)
این فیلم نمونه‌ی مشابه یکی از درام‌هایی است که در دهه‌ی ۸۰ ساخته می‌شدند – داستانی درباره‌ی دوران بلوغ – اما همچنان یک فیلم راک ان رول رومانتیک و دوست‌داشتنی است.
استیو پاند – TheWrap (امتیاز ۹ از ۱۰)
فیلم «کور شده به وسیله‌ی آن نور» اثری بذله‌گو و ساده است، درست مثل یکی از آهنگ‌های برتر «اسپرینگستن».
دیوید الریچ – Indiewire (امتیاز ۸.۳ از ۱۰)
اگر حتی کوچک‌ترین وابستگی احساسی‌ای هم به موسیقی «اسپرینگستن» دارید، این فیلم قرار است شما را زیر بار احساسات له بکند.
کلینت وورتینگتون – Consequence of Sound (امتیاز ۸.۳ از ۱۰)
فیلم «کور شده به وسیله‌ی آن نور» یک اثر احساسی و مخاطب راضی‌کن درباره‌ی این مسئله است که موسیقی چگونه می‌تواند زندگی ما را تغییر بدهد.
آنتونی ری بنچ – Film Threat (امتیاز ۸ از ۱۰)
فیلم «کور شده به وسیله‌ی آن نور» اثر خوبی است که برخی مسايل مثل سـ*ـیاست، نژاد، سنت‌های خانوادگی، ملالت‌های اجتماعی و رومنس را بررسی می‌کند. فیلم هیچ‌وقت حس موعظه یا سطحی‌بودن به خود نمی‌گیرد.
جان دیفور – The Hollywood Reporter (امتیاز ۷ از ۱۰)
فیلم «کور شده به وسیله‌ی آن نور» درست به اندازه‌ی «مثل بکهام بهش قوس بده» به فرمول فیلم‌سازی این کارگردان وفادار است.
تیم گریرسون – Screen International (امتیاز ۷ از ۱۰)
در حالی که این درام دوران بلوغ محور اتکای زیاد از حدی بر روی بزرگترین آهنگ‌های «اسپیرینگستن» برای درآوردن لحظات احساسیش دارد، این فیلم همچنان اثری دوست‌داشتنی و تکان‌دهنده درباره‌ی یافتن هویت خودتان باقی می‌ماند.
دن مکا – The Film Stage (امتیاز ۵ از ۱۰)
سرعت اتفاقات اثر در قسمت سوم افزایش می‌یابد که مشخصا حاصل تلاش کارگردان برای جمع‌بندی آن است. فیلم یا مخاطبانش را در این قسمت از دست داده است یا تازه به دست می‌آورد.
بنجامین لی – The Guardian (امتیاز ۴ از ۱۰)
تماشای جواب‌ندادن یک فرمول تکراری ملال‌آور است.
نقد و بررسی فیلم به قلم James Berardinelli (جیمز براردینِلی)
نشریه ReelViews
نمره 7.5 از 10
فیلم «کور شده به وسیله‌ی آن نور» یک سوم شرح حالی بر آقای «بروس اسپرینگستن» است، یک سوم بازسازی سطح پایینی از دهه‌ی ۸۰ و یک سوم دیگر هم حس خوب همراه شدن پدر و فرزندی با یکدیگر است. به طرز شگفت‌انگیزی اما فیلم در هدف خود موفق می‌شود، هدفی که برای مخاطبان راضی‌کننده است و چندان سطحی هم نمی‌شود. فیلم متن برخی از بهترین آثار «اسپیرینگستن» را شخصی‌سازی می‌کند و نه تنها جهانی‌بودن موسیقی بلکه ایده‌های زیرین آن را به ما نشان می‌دهد. درست مثل فیلم‌های «راکت‌من» (Rocketman) و «دیروز» (Yesterday)، فیلم «کور شده به وسیله‌ی آن نور» نیز برای کسانی که موسیقی را دوست دارند جذابیت بالایی خواهد داشت.
کارگردان این فیلم یعنی «گوریندر چادا» که تلاش‌های قبلیش در فیلم‌سازی شامل آثاری مثل «عروس و تعصب» (Bride and Prejudice) و «مثل بکهام بهش قوس بده» (Bend it Like Beckham) می‌شود، مقداری از سلیقه‌ی بالیوودی خود را به داستانی درباره‌ی موضوع تکراری یک پسر هنرمند و پدری سنتی آورده است. در این مورد، «جاوید» (ویویک کالرا) مورد اول است؛ یک پسر ۱۶ ساله که عاشق موسیقی، «بروس اسپیرینگستن» و دختری رادیاکال به نام «الیزا» (نل ویلیامز) است. «مالک» (کولویندر گیر) نیز مورد دوم است؛ کسی که به مدت ۱۶ سال در کارخانه کار کرده است. او به امید ساختن یک زندگی بهتر برای پسرش از پاکستان به «انگلیس» مهاجرت کرد اما حالا خود را در موقعیتی می‌بیند که از کار بی‌کار شده است و و باید بر روی همسر خود و هنر دوزندگی او برای گذران زندگی حساب بکند. «مالک» که هیچ‌گونه کاربردی در علاقه‌ی پسرش «جاوید» به نوشتن نمی‌بیند، او را به سوی اقتصاد و داشتن یک شغل مناسب اجبار می‌کند؛ مسیری که چندان باب طبع این جوانک رومانتیک نیست.
وقتی که «برادران کوئن» دیالوگ «بدون امید، بدون طناب، بدون زمان» را نوشتند، احتمالا داشتند درباره‌ی فردی به اسم «جاوید» صحبت می‌کردند؛ فردی در موقعیتی بسیار بد که تنها خواسته‌ش خروج از شهر کوچک محل زندگی و ورود به دانشگاه منچستر است. توصیه‌ی پدرش مبنی بر اینکه:« از دخترها دور شو و به دنبال یهودی‌ها بیفت» چیزی نیست که بشود با آن به ادامه‌ی زندگی پرداخت.
بخش اول فیلم با احتیاط زیاد شرایط و موقعیت سال ۱۹۸۷ را با همان کلیشه‌های همیشگی ایجاد می‌کند (از جمله گوشی تلفنی که از یک آجر هم بزرگ تر است و مدل مویی که حتی از آن گوشی هم ابعاد عظیم‌تری دارد) و همچنین استفاده از آهنگ‌های پاپ مشهور که بتواند حس و حال آن فضا را جا بیاندازد. «جاوید» سوار بر جریان زندگی و در تلاش برای رسیدن به یک رویا است اما واقعیت این است که او در حقیقت در مسیر برخورد با یک بن‌بست است که البته در اینجا ۳ اتفاق مهم می‌افتند. اولین مورد ورود یک معلم انگلیسی جدید به نام «خانم کلی»( با بازی هیلی اتول) است که علاقه‌ی زیادی به سبک نوشتاری «جاوید» نشان می‌دهد. دومین مورد هم توجه «لیزا» است، علاقه‌ای که بیشتر از اینکه معطوف به سبک نوشتاری این جوانک باشد به شخصیت واقعی او است. سومین مورد هم برخورد با «روپس» (آرون فاگورا) است، یکی از بزرگترین علاقمندان به «اسپیرینگستن» که کاست آثاری مثل «متولد آمریکا» (Born in The USA) و «تاریکی در لبه» (Darkness on the Edge of the Town) را به «جاوید» می‌دهد و به وی می‌گوید که این نوارها همه چیز را تغییر خواهند داد. آن‌ها واقعا همه چیز را تغییر می‌دهند.
اولین آهنگ «اسپیرینگستن» در این فیلم یعنی «رقصیدن در تاریکی» (Dancing in the Dark) قصد دارد تا بیننده را درست در همان مسیر و ماجراجویی‌ای ببرد که «جاوید» رفته بود، آن هم با نشان دادن این نکته که یک سفیدپوست از نیویورک می‌تواند به درستی ذهنیت یک فرد پاکستانی مهاجر به بریتانیای کبیر را نشان بدهد. کارگردان برای نشان دادن این مسئله از یک تمهید سطحی استفاده نکرده است که بخواهد متن آهنگ را بر روی تصویر بگذارد و سپس یک سری چیز در پشت آن نشان بدهد. شاید تصاویر به اندازه‌ی قابل انتظار تاثیرگذار نباشند اما موسیقی «اسپیرینگستن» کار خود را می‌کند.
بخش دوم و میانی «کور شده به وسیله‌ی آن نور» سرزنده‌ترین بخش آن است؛ بخشی که پر از موسیقی آثار اسپیرینگستن بوده و گاها نیز تمام موزیکال شده و شخصیت‌ها دست در دست یکدیگر شروع به آهنگ خواندن و رقصیدن می‌کنند. دو آهنگ مهم در این بخش «در طی تمام طول شب ثابتش کن» (Prove It All Night) که «جاوید» با فرد مورد علاقه‌ی جدیدش در آن می‌رقصد و «الیزا» نیز متوجه می‌شود که چیزهای خیلی بیشتری در وجود «جاوید» است. دومین آهنگ نیز «متولد شده برای دویدن» (Born to Run) که در آن نیز همه مشغول به کاری می‌شوند که با توجه به «نام» اثر از آن انتظار دارید.
۴۵ دقیقه‌ی پایانی اثر بسـ*ـتر دراماتیک مناسب‌تری دارد؛ فیلم آهنگ‌های «اسپیرینگستن» را به کناری زده و بیشتر بر روی مشکلات «جاوید» تمرکز می‌کند؛ عدم اعتماد به نفس او، محیط نژادپرستانه‌ای که او در آن زندگی می‌کند (در جایی از فیلم فردی به روی او تف می‌‌اندازد) و مشکلات فزاینده‌ی او با پدرش. فیلمنامه هیچ رویکردی متفاوتی در نشان دادن اینکه «جاوید» چگونه مسیر به بلوغ را طی می‌کند ندارد اما در هر صورت این کار را با صداقت انجام می‌دهد.
فیلمنامه به صورت مختصر بر روی زندگی و تجربیات روزنامه‌نگاری به نام «سرفز منذور» واقع شده است، فردی که ادعا می‌کند به بیش از ۱۵۰ کنسرت از «اسپیرینگستن» رفته است و زندگی‌نامه‌ی او یعنی «سلام بر شما از پارک بری» (Greetings from Bury Park) الگوی ساخت اثر را مهیا کرده است. او فیلمنامه را با خانم «چادا» و همسر او یعنی «پال مایدا برگز» نوشته است. خانم «چادا» در طول دوران کاریش بیشتر برای این شناخته شده است که سختی‌های زندگی هندی‌های جوان در جوامع غربی را به تصویر می‌کشد. فیلم «کور شده به وسیله‌ی آن نور» ثابت می‌کند که او در به تصویر کشیدن زندگی از دید مردان اصلا مشکلی ندارد. «کور شده به وسیله‌ی آن نور» فیلم جذابی درباره‌ی دوران بلوغ است که قدرت موسیقی در ایجاد تغییرات در مقادیر بزرگ را به تصویر می‌کشد. آهنگ‌های «اسپیرینگستن» و پیام فیلم چه در زمان کنونی «برگزیت» و فعالیت‌های پوپولیستی و چه در انگلیس میانه‌ی دهه‌ی ۸۰ به صورت یکسان جواب می‌دهند.
مترجم :امید بصیری
نقد Blinded By The Light (کور شده به وسیله‌ی آن نور)
رمان ۹۸ | دانلود رمان
نودهشتیا,بزرگترین مرجع تایپ رمان, دانلود رمان جدید,دانلود رمان عاشقانه, رمان خارجی, رمان ایرانی, دانلود رمان بدون سانسور,دانلود رمان اربابی,
roman98.com
