- عضویت
- 25/7/18
- ارسال ها
- 993
- امتیاز واکنش
- 21,471
- امتیاز
- 318
- سن
- 21
- زمان حضور
- 24 روز 5 ساعت 55 دقیقه
بندبازی ، بازی و نمایش ورزشی بر روی ریسمان به صورت حرکات دشوار و شگفت انگیز. درست دانسته نیست که این بازی نخستین بار در چه زمانی و در کدام سرزمین مرسوم شده ، اما ظاهراً در رواج آن از دیرباز، به عنوان پرطرفدارترین نمایش در نقاط مختلف جهان ، جای گفتگو نیست . پس از سقوط امپراتوری روم در ۴۷۴ میلادی و آغاز قرون وسطی و تسلّط کلیسا بر نهادهای حکومتی و اخلاقی و ممنوع شدن نمایشهای رومی که به متروک ماندن تماشاخانه ها انجامید، بندبازی از جمله نمایشهایی بود که ، برخلاف خواست کلیسا و به سبب پذیرش عامه ، در خیابانها و میادین مردم را سرگرم می کرد.
فیتز جرالد سابقه بندبازی در خاور دور را به قرن هشتم / چهاردهم (آغاز فرمانروایی سلسله مینگ در چین ) می رساند. بندبازان چینی با همراهی نوازندگان ، که در نمایشهای چینی نقش مهمّی دارند، روی بند، رقصهای سریع و سختی انجام می دادند. کمترین اشتباه نوازندگان می توانست پیامدهای ناگواری به بار آورد؛ زیرا هنرپیشگان که در فواصل کوتاه نیزه های بلندی را می چرخاندند و معلّق می زدند، دچار سرگیجه و سردرگمی می شدند .
در میان سرزمینهای اسلامی ، در آسیای صغیر، همزمان با خلافت عثمانی ، بندبازی رواج بسیار یافت . در آنجا به بندبازان «جانباز» یا «پهلوان » و یا «رسن باز» می گفتند و سلاطین آل عثمان توجه شایانی به این نمایش نشان می دادند و اغلب اجتماعات و جشنهای آنان ، بویژه جشنهای ختنه سوران شاهزادگان ، با بندبازی همراه بود. بندبازان کارهای شگفت آوری انجام می دادند؛ مثلاً روی طناب ، در حال تیراندازی و گاه با چشمان بسته می دویدند و گاهی نیز با موهای سرشان از طناب بالایی آویزان می شدند و بدون اینکه پایشان به بند زیرین برسد، بسرعت سُر می خوردند . قدیمترین اشاره به اجرای این نمایش در قلمرو عثمانیان به ۸۶۱ می رسد. در قرن دوازدهم ، این بازی چندان اهمیّت یافت که برای بندبازان سرپرست یا «سرچشمه » تعیین شد . «رسن بازان » در برخی مناطق ، با شرکت در مسابقات ادواری ، می توانستند به مرتبه «جهابذه » یا «جهبذ»ها ارتقا یابند.
قدیمترین اشاره به این بازی در ایران باستان در «خسرو قبادان و ریدک وی » آمده که از «دیرک رسن بازی » و «داربازی » سخن رفته است . ظاهراً با توجه به اینکه در متن مزبور پیش از این دو واژه ، نام سازهایی چون تنبور و دمبلک (= دمبک / تنبک ) آمده ، و در یکی دو بند پیشتر از آن نیز خسرو از ریدک درباره بهترین خنیاگران پرسیده ، اون والا و معین این دو کلمه را نام دو ساز پنداشته اند؛ در حالی که خنیاگر منحصراً به معنای نوازنده یا خواننده نیست ، بلکه آن را می توان مرادف رامشگر و اعمّ از بازیگر و نوازنده گرفت . افزون بر این ، نام سازها در این متن با کلمه سُرای ] = نوازنده [ ترکیب شده ، اما سایر کلمات همانند رسن بازی با واچیک (= بازی ) همراه گردیده اند. دهخدا نیز دارباز را به معنی ریسمان باز و بندباز نوشته است (ذیل «دارباز»، «ریسمان باز»). پس مراد از دیرک رسن بازی و داربازی در این متن همان بندبازی است .
فیتز جرالد سابقه بندبازی در خاور دور را به قرن هشتم / چهاردهم (آغاز فرمانروایی سلسله مینگ در چین ) می رساند. بندبازان چینی با همراهی نوازندگان ، که در نمایشهای چینی نقش مهمّی دارند، روی بند، رقصهای سریع و سختی انجام می دادند. کمترین اشتباه نوازندگان می توانست پیامدهای ناگواری به بار آورد؛ زیرا هنرپیشگان که در فواصل کوتاه نیزه های بلندی را می چرخاندند و معلّق می زدند، دچار سرگیجه و سردرگمی می شدند .
در میان سرزمینهای اسلامی ، در آسیای صغیر، همزمان با خلافت عثمانی ، بندبازی رواج بسیار یافت . در آنجا به بندبازان «جانباز» یا «پهلوان » و یا «رسن باز» می گفتند و سلاطین آل عثمان توجه شایانی به این نمایش نشان می دادند و اغلب اجتماعات و جشنهای آنان ، بویژه جشنهای ختنه سوران شاهزادگان ، با بندبازی همراه بود. بندبازان کارهای شگفت آوری انجام می دادند؛ مثلاً روی طناب ، در حال تیراندازی و گاه با چشمان بسته می دویدند و گاهی نیز با موهای سرشان از طناب بالایی آویزان می شدند و بدون اینکه پایشان به بند زیرین برسد، بسرعت سُر می خوردند . قدیمترین اشاره به اجرای این نمایش در قلمرو عثمانیان به ۸۶۱ می رسد. در قرن دوازدهم ، این بازی چندان اهمیّت یافت که برای بندبازان سرپرست یا «سرچشمه » تعیین شد . «رسن بازان » در برخی مناطق ، با شرکت در مسابقات ادواری ، می توانستند به مرتبه «جهابذه » یا «جهبذ»ها ارتقا یابند.
قدیمترین اشاره به این بازی در ایران باستان در «خسرو قبادان و ریدک وی » آمده که از «دیرک رسن بازی » و «داربازی » سخن رفته است . ظاهراً با توجه به اینکه در متن مزبور پیش از این دو واژه ، نام سازهایی چون تنبور و دمبلک (= دمبک / تنبک ) آمده ، و در یکی دو بند پیشتر از آن نیز خسرو از ریدک درباره بهترین خنیاگران پرسیده ، اون والا و معین این دو کلمه را نام دو ساز پنداشته اند؛ در حالی که خنیاگر منحصراً به معنای نوازنده یا خواننده نیست ، بلکه آن را می توان مرادف رامشگر و اعمّ از بازیگر و نوازنده گرفت . افزون بر این ، نام سازها در این متن با کلمه سُرای ] = نوازنده [ ترکیب شده ، اما سایر کلمات همانند رسن بازی با واچیک (= بازی ) همراه گردیده اند. دهخدا نیز دارباز را به معنی ریسمان باز و بندباز نوشته است (ذیل «دارباز»، «ریسمان باز»). پس مراد از دیرک رسن بازی و داربازی در این متن همان بندبازی است .
اشنایی با رشته بندبازی
رمان ۹۸ | دانلود رمان
نودهشتیا,بزرگترین مرجع تایپ رمان, دانلود رمان جدید,دانلود رمان عاشقانه, رمان خارجی, رمان ایرانی, دانلود رمان بدون سانسور,دانلود رمان اربابی,
roman98.com
