رمان سراب رد پای تو | مریم علیخانی کاربر انجمن رمان 98

maryamalikhani · 13/1/19

" چه شد در من نمی‌دانم؛
فقط دیدم پریشانم!
فقط یک لحظه فهمیدم
که خیلی دوستت دارم…! "
نمی‌دانم چرا در مقابل این چشمان روشن کم می‌آورم. نفسم در سـ*ـینه زندانی شده بود و فقط نگاه می‌کردم؛ حتی جرأت پلک زدن را هم نداشتم.
مانی آرام دستم را تکان می‌دهد و باز با حقیقت دنیای بیرون از خیال مواجهم می‌کند.
- لیلا؟ حواست...

maryamalikhani · 13/1/19

مانده‌ام در مقابل این سیل عظیم دوست داشتن که در دلم در حال طغیان است، چطور می‌توانم سدی بنا کنم؟ که صدای مانی افکارم را در هم می‌ریزد.
- نگفتی نظرت چیه لیلا؟
آنقدر اضطراب داشتم که بی‌اختیار پوست گوشه ناخن شستم را به زیر دندان گرفتم و خون در قاب ناخنم راه گرفت اما توجهی به آن نکردم.
پیشنهادش آنقدر ناگهانی و...

maryamalikhani · 13/1/19

خیابان بهار, کوچه فروردین, جایی‌ست که خانه مشترکمان در آن بنا شده و من این نام‌ها را به فال نیک گرفتم تا بهار زندگی‌ام را در کنار مانی شروع کنم.
بله را به محضر دار می‌گویم و مانی رینگ ساده‌ای را در انگشت حلقه‌ام، فرو می‌برد؛ وجودم پر می‌شود از حس‌های...

maryamalikhani · 13/1/19

اولین باری که طعم تلخ زندگی پنهانی را چشیدم جلوی خانه زری بود! همان موقع که مجبور شدم برای آنکه کسی مرا با مانی نبیند چند کوچه آن طرف‌تر از ماشینش پیاده شوم و تنها به خانه زری بروم؛ درد این زندگی مخفی سـ*ـینه‌ام را فشرد! اما هنوز آنقدر درگیر شور زندگی تازه بودم که نفهمیدم...

maryamalikhani · 13/1/19

یک سال از زندگی مشترکم با مانی می‌گذرد. تمام پولی را که صرف توسعه آرایشگاه و شراکت با آن زن موزی کردم، به باد رفت. با خرج کردن پول‌هایم، مشتری‌های آرایشگاه هر روز بیشتر و بیشتر شد و من محجورتر. تا عاقبت راحت از آنچه فکر می‌کردم از آرایشگاه بیرونم کردند. آنجا پر بود از وسایلی که با پول‌های من خریداری شده...

maryamalikhani · 13/1/19

از خستگی خودم را روی مبل می‌اندازم و ساعدم را روی چشم‌هایم می‌گذارم. باید اعتراف کنم که بعد از رها شدن از چنگال آن بیماری مهلک و آن سم خطرناک که با دست خودم روزی چند بار روانه بدنم می‌کردم، حالا بعد از گذشت قریب به یک سال، هنوز هم موقع انجام کارهای خانه خیلی زود خسته می‌شوم و احساس ضعف می‌کنم. اما چیزی که...

maryamalikhani · 13/1/19

قطار مترو در ایستگاه متوقف می‌شود و با باز شدن در، جمعیت انبوهی با زور و فشار خودشان را در بین سایر مسافران جا می‌دهند؛ طبق معمول صدای داد و فریاد از هر سویی بلند می‌شود و هرکس سعی می‌کند تا حق را به خودش بدهد و بقیه را محکوم کند! دخترکی که بخاطر هجوم جمعیت روسری از سرش افتاده با آرنج محکم به پهلوی زن...

maryamalikhani · 13/1/19

تا وقتی امیر حسین هست، همه چیز برایم قابل تحمل‌تر می شود. آنقدر از او انرژی مثبت می‌گیرم که وقتی کنارش هستم تمام غم و غصه هایم را فراموش می کنم. هر روز کارم که تمام می شود در ایستگاه مترو به دیدنش می‌روم و هر دو با خوردن قهوه در آن تریای خلوت و آرام، خستگی‌هایمان را جا می‌گذاریم. درد و دل هایمان را به تلخی...

maryamalikhani · 13/1/19

کاش بهار همیشه در کوچه فروردین می ماند! اگر می دانستم خزان انقدر به این کوچه و این خانه نزدیک است، هرگز بهار را باور نمی‌کردم.
ساندویچ ها را از روی میز بر می دارم و بی توجه به ویبره گوشی, آن را در جیب کیفم می گذارم. تنها موجودی ام همان اسکناس ده هزار تومنی...

maryamalikhani · 20/1/19

بچه‌ها مثل همیشه از دیدن هم آنقدر به وجد می‌آیند که به حالشان غبطه می‌خورم؛ کاش آنقدر که کیانوش و کیاوش از دیدن سامی و سمیرا و پسر دایی‌هایشان خوشحال بودند من هم می‌توانستم با دیدن خانواده‌ام رنگ شادی بر چهره‌ام بنشانم! زری برای آنکه بچه‌ها را از مهلکه دور کند آن‌ها را به اتاق می‌فرستد؛ پشت سر آن ها اکیتو...

خوش آمدید به رمان ۹۸ | بهترین انجمن رمان نویسی

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

دوستدار انجمن رمان ۹۸

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید

درباره ما

لینک‌های پیشنهادی رمان ۹۸

آمار آنلاین